Share this
- Γράφει η ΑΔΡΙΑΝΗ ΚΕΦΑΛΑ
Και τι θα γίνει λοιπόν τώρα; Θα κάνουν επιμέρους περιορισμό των κινήσεων των πολιτών; Θα αποφασίσουν ότι οι άνω των 65 ή των 67 και οι έχοντες κάποια ασθένεια, θα πρέπει να κλειστούν στο σπίτι τους, για να μην «παρεμποδίζουν» την ομαλή κίνηση και λειτουργία της κοινωνίας;
Και ποια είναι η ομαλή κίνηση της κοινωνίας; Τα μαγαζιά στις πλατείες που πήζουν από κόσμο κάθε βράδυ, ο ένας πάνω στον άλλο χωρίς κανένα μέτρο;
Αυτή είναι η ομαλή λειτουργία;
Δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα πιο αντιδημοκρατικό, αυταρχικό από τον χωρισμό των πολιτών με βάση την ηλικία, ή την κατάσταση της υγείας.
Αύριο, ίσως είναι δύσκολο να περιμένει η αστυνομία, να βγάλει ο άνθρωπος την ταυτότητα και να ελέγξει την ηλικία.
Ίσως να του βάλουμε ένα «τατού» στο χέρι να ξέρουμε ποιος είναι πάνω από 65;
Και οι ασθενείς;
Γιατί δεν κάθονται σπίτι τους και τριγυρίζουν;
Εκατό χρόνια μας πήρε να πείσουμε τους ασθενείς να: «Προσπαθούν να ζουν μια φυσιολογική ζωή. Όσο μπορούν ,όσο αντέχουν, όσο δύνανται» και τώρα θα τους πούμε: «Πεθαίνετε κλεισμένοι και αποκλεισμένοι σπίτι σας κάθε μέρα, γιατί παρενοχλείτε την ομαλή κίνηση της κοινωνίας»
Ποια είναι η ομαλή κίνηση; ξαναρωτώ
Οι βιομηχανίες, που όταν αρρωστήσει κάποιος τον απειλούν ότι αν το δηλώσει θα τον απολύσουν;
Τα σχολεία, που αν αρρωστήσει ένα παιδί από οτιδήποτε, πανικοβάλλονται οι γονείς, δεν υπάρχει σοβαρός σχεδιασμός πώς, πού, πότε να το αντιμετωπίσουν και οι καθηγητές και οι δάσκαλοι αναγκάζονται να γίνουν γιατροί, νοσοκόμοι, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί και στο τέλος τους ζητάνε και ευθύνες;
Η ομαλή λειτουργία, είναι οι μαγαζάτορες που έχουν καταλάβει τους πεζόδρομους ,για να τηρήσουν τις απαιτούμενες αποστάσεις , χωρίς να φοράνε μάσκα και χωρίς να τηρούν τις αποστάσεις;
Και πώς θα ελέγχονται οι «παραβάτες» ασθενείς με υποκείμενο νόσημα που δεν κάθονται στο σπιτάκι τους;
Ίσως τους ζητήσουμε να έχουν μαζί τους ιατρική βεβαίωση, η οποία να επιδεικνύεται ,σε κάθε πρώτη ζήτηση;
Δεν θα κοκκινίσουν, θα σηκωθούν από τον τάφο τους, ο Μπρεχτ και ο Όργουελ.
Τα μέτρα, για την πανδημία, μετά το άνοιγμα του lockdown, μόνο ως ημίμετρα μπορούν να χαρακτηριστούν.
Δειλά, ασθενικά, αναιμικά.
Μπορούμε να συνοψίσουμε: «Συνετός» ενθουσιασμός, για την εθνική νίκη του πρώτου κύματος και πλατιά και αμέριστη αισιοδοξία για το μέλλον!
Αοριστία και αισιοδοξία.
«Ναι θα υπάρχει» , «Ίσως, μάλλον, κατά πάσα πιθανότητα, δεν ξέρουμε ακριβώς πότε, ναι μάλλον δεύτερο κύμα». «Το φθινόπωρο, τον χειμώνα, κάποια στιγμή».
Λες κι ήταν κυκλώνας και ίσως άλλαζε κατεύθυνση, ίσως, δεν μας έβρισκε.
Αμφίθυμα μηνύματα από τα στελέχη της κυβέρνησης, που το μόνο που έκαναν ήταν να δημιουργούν σύγχυση και κλίμα ελαφρότητας και να δημιουργείται έδαφος για να αναπτυχθεί κάθε είδους παραδοξολογία.
Τα εγκαίνια της πλατείας στην Ομόνοια, εντελώς άκαιρα και επικίνδυνα, η παρουσία κυβερνητικών στελεχών σε εκκλησίες, συγκεντρώσεις, συνεντεύξεις κλπ, η κατάργηση της ενημέρωσης για την πορεία της πανδημίας, τα ενημερωτικά σποτ που περισσότερο θύμιζαν διαφημιστικά σποτ, το ανενδοίαστο άνοιγμα στον τουρισμό, η παντελής απουσία ελέγχου στα υποτιθέμενα μέτρα, όσο υπήρχε ύφεση, αλλά και τα διάφορα ελαφρά και χαλαρά μέτρα, ενόσω η πανδημία άρχισε να επανακάμπτει και η επίσης παντελής απουσία ελέγχου όσο η πανδημία φούντωνε.
Ακόμα η σύγχυση γύρω από τη χρήση της μάσκας, το άνοιγμα των σχολείων, το πρότυπο που περνούσαν τα κυβερνητικά στελέχη με την παρουσία τους, τις δηλώσεις τους, τις επιμέρους αποφάσεις τους, κλπ, κλπ. το μόνο που έδειχναν και δείχνουν, είναι η πλήρης απουσία μιας κοινής αντίληψης στην κυβέρνηση, γύρω από την πανδημία και η έλλειψη ενός σοβαρού σχεδιασμού αντιμετώπισης της πανδημίας σε όλους τους τομείς της κοινωνίας.
Το μήνυμα λοιπόν που εξέπεμπε η κυβέρνηση, ήταν ένα σοβαρό μήνυμα συγχαρητηρίων στον εαυτό της για το πρώτο στάδιο της πανδημίας και ένα ασθενικό, γεμάτο ανακολουθίες, αμφιθυμίες και παράσιτα, μήνυμα για το δεύτερο κύμα της πανδημίας.
Η αντιπολίτευση, δεν πρότεινε, διότι προφανώς δεν διαθέτει ένα σοβαρό σχέδιο αντιμετώπισης της υγειονομικής κρίσης. Αυτή είτε πιστεύει ότι δεν είναι «της ειδικότητας της», μια και το φόρτε της είναι η οικονομία, είτε γιατί πιστεύει ότι για τους γνωστούς, εκλογικούς, αντιπολιτευτικούς λόγους, η κυβέρνηση ας τα βγάλει πέρα μόνη της, είτε γιατί ήταν ιδιαίτερα απασχολημένη να βρει κάτι που να συνεπάρει τους πολίτες/ψηφοφόρους/μάζες, όπως θέλετε πείτε το, και αφού βρήκε επιτέλους το αστέρι, ήταν απασχολημένη να το γυαλίζει μέχρι να λάμψει τόσο που να φέρει το ποθούμενο ψυχολογικό και εκλογικό ποσοστό.
Οι υπόλοιπες δημοκρατικές δυνάμεις, έχουν πολλούς κόμπους να λύσουν, δικούς τους και δεν είναι εφικτό να ασχοληθούν με ένα τέτοιο γόρδιο δεσμό σαν την πανδημία.
Ο κορονοϊός είναι μια παγκόσμια συγκυρία, δυσάρεστη, επώδυνη και επικίνδυνη. Η διαχείρισή της είναι έργο της κάθε κυβέρνησης με τις απαραίτητες αλληλεπιδράσεις από τους διεθνείς οργανισμούς, αλλά και τις υιοθετούμενες πρακτικές και πολιτικές των άλλων χωρών.
Ο κορονοϊός επιπλέον, είναι ένα εξαιρετικά δυσμενές περιβάλλον για εκλογές. Ο προεκλογικός αγώνας, με συγκεντρώσεις κλπ, οι ουρές στα εκλογικά τμήματα, οι εφορευτικές επιτροπές, οι μετακινήσεις των πολιτών στα μέρη όπου ασκούν το εκλογικό τους δικαίωμα, όλα αυτά, είναι ένα πρώτης τάξεως εκκολαπτήριο τού ιού, που κανείς δεν θέλει να χρεωθεί στην πολιτική του ιστορία.
Τα λάθη, οι ελλείψεις, οι ανακολουθίες, οι βραδυπορίες της κυβέρνησης, δεν μπορούν αυτή την στιγμή, να προκαλέσουν αντιπολιτευτική φθορά και μείωση του εκλογικού ποσοστού, ώστε να δημιουργηθεί περιβάλλον εκλογών.
Τα εθνικά θέματα που με τις πρόσφατες και τρέχουσες οξύτητες και εντάσεις, προς στιγμήν έδειξαν πώς θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε περιβάλλον εκλογών. Αλλά ακόμα και έτσι, ο κορονοϊός, είναι ένας αποτρεπτικός παράγοντας τόσο με την υγειονομική αλλά και με την οικονομική/κοινωνική κρίση που δημιουργεί. Η ανεπιθύμητη αυτή προίκα από οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα, οδηγεί σε μια ιδιότυπη πολιτική ανακωχή.
Άρα το υπάρχον, πολλαπλώς, δυσμενές περιβάλλον, δεν πιέζει την κυβέρνηση. Το οποιοδήποτε πολιτικό κόστος, διαχέεται στην παγκόσμια αιτιότητα και στη χαλαρή και ασθενική παρουσία της αντιπολίτευσης.
Η πανδημία παρόλα ταύτα, ακολουθεί τον δρόμο της. Δρόμο γνωστό και αναμενόμενο από τους επιδημιολόγους, λοιμωξιολόγους, ειδικούς γιατρούς κλπ. οι οποίοι προφανώς μιλούν, αλλά επειδή μιλούν τη γλώσσα της υγειονομικής και όχι της οικονομικής οδού, δεν εισακούεται αυτούσιος ο λόγος τους. Στρογγυλεύεται και λειαίνεται, ώστε να κουμπώνει επίσης με την αποφυγή του πολιτικού κόστους.
Έτσι λοιπόν φτάσαμε στο σημείο, που φοβόμαστε. Στον καλπασμό της πανδημίας. Με την συνεχή αύξηση των κρουσμάτων, την αύξηση των διασωληνωμένων στις ΜΕΘ, που σε λίγο δεν θα επαρκούν, τους υγειονομικούς που θα ασθενήσουν και θα αδυνατούν να εργαστούν, τους θανάτους στις δυσπρόσιτες, νησιωτικές και λοιπές απόμακρες περιοχές.
Και τώρα την ύστατη στιγμή, πάλι τα μέτρα είναι ημίμετρα, φοβισμένα, δειλά, χωρίς έλεγχο και κυρίως χωρίς πειστικό λόγο εκ μέρους της κυβέρνησης. Οι συστάσεις είτε ισχυρές είτε ασθενικές, αγνοούνται και οι απαγορεύσεις καταστρατηγούνται.
Οδηγούμαστε αναπόφευκτα, σε επιμέρους περιορισμούς και απαγορεύσεις, καταρχήν στις μεγαλύτερες ηλικιακά ομάδες, με πάλι λάθος μήνυμα. «Οι μεγάλοι πρέπει να κλειστούν σπίτι τους, διότι αυτοί κινδυνεύουν, αυτοί αρρωσταίνουν, αυτοί πεθαίνουν και γι’ αυτούς πρέπει να θυσιάσουμε την κανονική ζωή μας, ενώ όλοι οι υπόλοιποι είναι άτρωτοι από τον ιό»,
και χωρίς καθόλου την βεβαιότητα της αποφυγής του ολικού περιορισμού, ελεύθερης κίνησης, δραστηριοτήτων και μετακινήσεων όλων των πολιτών και την κατάψυξη τελικά όλης της χώρας.
Η μεγάλη τύχη αυτής της κυβέρνησης, είναι ότι τα μέγιστα προβλήματα που απασχολούν και ταλανίζουν τη χώρα, δεν είναι γέννημα θρέμμα της Ελλάδας.
Η ελληνική οικονομική κρίση είναι μέρος της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, η οικολογική/περιβαλλοντική κρίση με τις εκρηκτικές εκφράσεις της είτε σε καιρικά φαινόμενα, ανέμων, πλημμυρών και κλπ καταστροφών, είναι ομοίως αποτέλεσμα της παγκόσμιας περιβαλλοντικής κρίσης και των πολυποίκιλων οικολογικών καταστροφών και εσχάτως, ο κορονοϊός, μαστίζει ολόκληρο τον πλανήτη.
Μέσα σε όλον αυτό τον καυτό χυλό από τα παγκόσμια δυσμενή γεγονότα, «χάνονται» τα επιμέρους ελληνικά προβλήματα και δεν χρεώνονται (τουλάχιστον άμεσα) στην κυβέρνηση οι διάφορες ελλείψεις και λανθασμένες επιλογές.
Όμως, ενώ πράγματι μερικά γεγονότα υπερβαίνουν τις κοινωνίες και τα κυβερνητικά μέτρα,
Είναι πάλι αυτά, τα κυβερνητικά μέτρα, η στάση των κυβερνώντων, τα μηνύματα που εκπέμπονται, οι επιλογές που γίνονται με σοβαρότητα και σταθερότητα, η στόχευση στο κέντρο του προβλήματος, με θάρρος, με ικανότητα, με ξεκάθαρο στόχο, που μπορεί να υποτάξει, να περιορίσει και να ελέγξει τα γεγονότα και τις δυσμενείς συγκυρίες και αυτό δεν αλλάζει ούτε θα αλλάξει ποτέ.
Το πρώτο κύμα πέρασε με καθολικό lockdown. Ήταν ένα μέτρο δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Και ήταν η πρώτη φορά. Κάθε πράγμα είναι πολύ δύσκολο την πρώτη φορά. Και όμως έγινε αποδεκτό και λειτούργησε.
Αυτό γιατί υπήρχε ένα ήθος που απέπνεε ο λοιμωξιολόγος κ. Σωτήρης Τσιόδρας και από τον δέκτη της τηλεόρασης έφτανε και στο παραμικρό χωριό της Ελλάδας και δημιουργούσε ένα «πειστικό, ποιητικό λόγο», που άγγιζε τον καθένα και για πρώτη φορά στα χρονικά, έγινε γέφυρα για να μπορέσει η κυβέρνηση να φτάσει στην κοινωνία.
Η δεύτερη φορά δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτή, γιατί παρότι θα περίμενε κανείς ότι τώρα θα είναι πιο εύκολο, η κυβέρνηση κατάφερε με την ανακόλουθη τακτική της να δημιουργήσει ένα κλίμα όπου μπορεί να ευδοκιμήσουν 10 εκατομμύρια γνώμες και απόψεις για τον κορονοϊό, ανατινάζοντας και την μόνη γέφυρα που είχε.
Οι μέρες που θα έρθουν θα είναι δύσκολες. Οι ανακολουθίες, οι αστοχίες, η έλλειψη στιβαρού και σοβαρού σχεδίου θα έχει δυσμενή αποτελέσματα και δυστυχώς θα σβήσει η επιτυχία του πρώτου κύματος.
Πηγή: www.facebook.com/adriani.kefala
Share this
