- Γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΤΣΟΥΛΙΑΣ
Είναι η ουσία της ζωής, το μεδούλι της ύπαρξής μας. Κι όμως δεν το συνειδητοποιούμε – σχεδόν το αγνοούμε! Κανένας δεν μας το λέει, κανένας δεν μας το εξηγεί. Και πώς να το αντιληφθούμε, όταν όλη η διαδρομή μας πάνω στη Γη εξαντλείται στην οικονομική – επαγγελματική εξέλιξή μας και στην καθημερινή τριβή μας; Η οικογένεια στρέφει αλλού το ενδιαφέρον της όσον αφορά την αγωγή των παιδιών της. Το σχολείο δεν έχει χρόνο για τέτοια πράγματα – υπηρετεί κι αυτό το «μέγα σκοπό», τις σπουδές στις πιο φιλόδοξες (οικονομικά αποδοτικές) Σχολές.
Και μετά θα έλθει ο έρωτας, αλλά και αυτός εξατμίζεται πολύ εύκολα, γιατί θεωρούμε ότι έρχεται μόνος του (όταν και αν έρχεται…) και δεν χρειάζεται κάποια ειδική προετοιμασία. Αλλά τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Για να ευδοκιμήσει ο έρωτας και να αποκτήσουμε το μεγαλείο της αγάπης – και με αυτή την εκδοχή θα κατακτήσουμε το σύμπαν της ζωής – θα πρέπει να έχουμε καλλιεργήσει το συναισθηματικό μας κόσμο, να έχουμε ευαισθητοποιήσει την ψυχή μας σε κάθε έκφραση και σκίρτημα του Κόσμου, να έχουμε προαγάγει το πνεύμα μας στους τόπους του διαρκούς «θαυμάζειν» και «απορείν», να έχουμε κατακτήσει μια βαθιά αισθητική αντίληψη του εαυτού μας.
Η αγάπη είναι μια δωρεά στη φύση του ανθρώπου – και είναι αυτό το βασικό στοιχείο που τον διαφοροποιεί από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο – αλλά και μια πρόκληση για να κατακτηθεί! Δυστυχώς όμως δεν την αναγνωρίζουμε ως δωρεά αλλά ούτε και πολύ περισσότερο συνειδητοποιούμε την ανάγκη καλλιέργειάς της και κατάκτησής της. Και έτσι νομίζουμε ότι αγαπάμε και αγαπιόμαστε, ενώ στην πραγματικότητα είναι μια ψευδαίσθηση.
Η απόδειξη είναι απτή. Εύκολα και πολύ συχνά στη ζωή μας νιώθουμε «στεγνοί» από συναίσθημα και οι αισθήσεις μας δεν μας συνδέουν με την ομορφιά του Κόσμου. Βλέπουμε κενά στις σκέψεις και στους στοχασμούς μας και βιώνουμε ένα «συνεχές» πνευματικής ανίας και τελμάτωσης. Αναζητούμε την αιτία αυτής της φοβερής απομείωσης της ζωτικότητάς μας και εστιάζουμε στα επαγγελματικά και στα κοινωνικά πεδία μας μήπως και βρούμε μόνο εκεί αυτό που μας λείπει, χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι το κενό το προκαλούμε εμείς.
Ερχόμαστε στον Κόσμο μέσα στον πιο στενό πυρήνα της αγάπης, γιατί η μητρική αγκαλιά είναι το απόλυτο σύμβολο της «μήτρας» κάθε έκφρασης της αγάπης και του έρωτα, του συναισθήματος και της ευαισθησίας μας. Αλλά γευόμαστε αυτό το μοναδικό φώλιασμα χωρίς να το συνειδητοποιούμε, για να αποτελέσει στη συνέχεια σηματωρό για την υπόλοιπη ζωή μας. Απλώς βιώνουμε τον απόηχο αυτής της αρχετυπικής μορφής της αγάπης ως μακρινό φόντο, που τη βαθιά του ουσία την ξαναβρίσκουμε όταν μάλλον χάνουμε τη μητέρα μας!
Αν για κάτι στέκονται οι θρησκείες στο στερέωμα του πολιτισμού μας, είναι γιατί ανάγουν – θεωρητικά βέβαια – την αγάπη ως τον πυρήνα της συγκρότησής τους. Είναι όμως μια φενακισμένη μορφή αγάπης, γιατί στηρίζεται στο φόβο του «ιερού» και γιατί το κοσμικό μέρος των θρησκειών και των εκκλησιών εμφανίζεται να διαχειρίζεται με τον πιο προκλητικό τρόπο το επέκεινα, σαν να ξέρει τι γίνεται «εκεί», σαν να είναι αποκλειστική αρμοδιότητά του!
Χωρίς αγάπη η ζωή είναι άδεια. Γίνεται απλή ύπαρξη, που κατά περιόδους προσπαθούμε να τη ζωντανέψουμε και να της δώσουμε κάποιο περιεχόμενο από τις επαγγελματικές επιτυχίες μας. Αλλά είναι μάταιη η απόπειρά μας. Ο στοχασμός μας χάνεται, η ψυχή μας περιπλανιέται χωρίς σκοπό, και το πιο εφιαλτικό είναι ότι δεν αντιλαμβανόμαστε «τι φταίει» και μετά ξανακυνηγάμε άλλη κι άλλη… αντίστοιχη όμοια επιτυχία, χωρίς να αναστοχαζόμαστε μήπως «πήραμε τη ζωή μας λάθος» και να αναζητήσουμε την αρχική αιτία του ξεστρατίσματός μας.
Είναι το νόημα της ζωής η ίδια η ζωή; Και ναι και όχι, αρκεί να μιλήσουμε για το ποια ζωή εννοούμε. Αν η ζωή μας έχει περιεχόμενό της και αυτοσκοπό της την αγάπη, τότε έχει αρτιότητα και νιώθουμε την πληρότητα της ψυχής μας και την αυτοπραγμάτωση του εαυτού μας. Τότε, ναι είναι το νόημα της ζωής μας η ίδια η ζωή. Την γευόμαστε και στις πιο μικρές της χαρές, την ρουφάμε μέχρι το μεδούλι της, την εκφράζουμε αυθεντικά! Αν η ζωή δεν χαρακτηρίζεται από την αγάπη και τον απέραντο κόσμο της, τότε προσπαθούμε να βρούμε σταγόνες ευτυχίας από εδώ και απ’ εκεί – αλλά χάνονται κι αυτές μπροστά από τα μάτια μας, γιατί η ξηρασία της ψυχής αφυδατώνει κάθε ικμάδα της ζωής, κάθε χυμό του εαυτού μας και κάνει τα φωτεινά όνειρά μας γκρίζο σκηνικό…