Στα Φεστιβάλ του Κόσμου: Τορόντο 2019
Γράφει ο Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος
Η χορογράφος Amanda (Jennifer Ehle), η οποία έχει διαγνωστεί με καλπάζουσας μορφής καρκίνο, θα δεχτεί τις υπηρεσίες νοσοκόμας με βαθύτατη θρησκευτική πίστη. Τα οράματα της δεύτερης (η Morfydd Clark σαν μεταγραφή σύγχρονης αγίας), αλλά και το σκοτάδι που αναδύεται από τον επικείμενο θάνατο της πρώτης, συναντιούνται σε αναλογίες θύτη και θύματος, πιστού και αμαρτωλού, θεού και διαβόλου.
Η Αγία Maud αναμοχλεύει υλικά σύγχρονων αγίων σε αυτή την πολύπλοκη, πολυπρισματική, εκστατική αναζήτηση της πίστης. Τα όνειρα και η φαντασία, τα οράματα και η πραγματικότητα γίνονται ένα και το αυτό. H Amanda μπορεί να θεωρεί τη Maud σωτήρα της, δεν αντέχει όμως στην ιδέα ότι η αυτοτιμωρούμενη Maud έχει δει τον θάνατο περισσότερες φορές από ότι η ίδια θα τον ζήσει.
Παράδοξη αλλά και γνήσια αφήγηση από μία σκηνοθέτη (Rose Glass) που ψάχνει τα κρατήματά της. Χωρίς να δίνει σαφή μηνύματα, δεν αναζητάει τα ανάλογα· μεταμορφώνεται σε μια εκστατική αλληγορία για λίγους (η ταινία, χωρίς ελιτίστικη διάθεση, δεν απευθύνεται ούτε στο ευρύ κοινό, ούτε στους λάτρεις του είδους), η οποία δεν θέλει να κολακεύσει τον θεατή, ούτε όμως και να τον προβληματίσει. Το παράξενο τέλος υπογραμμίζει ότι το Saint Maud δεν φοβάται να περπατήσει σε σπασμένα γυαλιά ή να πατήσει καρφιά, και ας ξέρει ότι δεν υπάρχει παράδεισος ή Δευτέρα Παρουσία. Τολμηρό, συνεπές με τις προθέσεις του, υπηρετεί τον σκοπό του μέχρι τέλους, είτε μας αρέσει είτε όχι.
*Η κριτική της ταινίας γράφτηκε μετά την προβολή του φιλμ στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο.
Φωτογραφίες: TIFF
Βίντεο για το Φεστιβάλ: TIFF Talks
www.ert.gr
Ρωμανός Λιζάρδος