Η τοποθεσία του Στόουνχεντζ (Stonehenge) είναι γνωστό ότι είναι ευθυγραμμισμένη προς την κατεύθυνση της ανατολής του ήλιου στο θερινό ηλιοστάσιο και της δύσης στο χειμερινό ηλιοστάσιο, ωστόσο οι αρχαιολόγοι υποψιάζονται ότι το νεολιθικό μνημείο μπορεί επίσης να έχει σχεδιαστεί για να καταγράφει τις σεληνιακές στάσεις. Η επόμενη «μεγάλη σεληνιακή στάση»– η οποία συμβαίνει μία φορά κάθε 18,6 χρόνια όταν η ανατολή και η δύση της σελήνης φτάνουν στα πιο απομακρυσμένα μεταξύ τους σημεία κατά μήκος του ορίζοντα- θα λάβει χώρα τον Ιανουάριο του 2025.
Τώρα, ξεκίνησε ένα πρόγραμμα για να διερευνήσει την λιγότερο γνωστή σχέση του μνημείου και του φεγγαριού κατά τη διάρκεια του σπάνιου αυτού σεληνιακού γεγονότος. Το έργο αυτό θα δώσει στους αρχαιολόγους, τους αστρονόμους και τους αρχαιοαστρονόμους, μια σπάνια ευκαιρία να εξερευνήσουν τις θεωρίες γύρω από το φαινόμενο και τους αρχαίους ανθρώπους του Στόουνχεντζ. Ορισμένοι ειδικοί πιστεύουν ότι οι άνθρωποι που έχτισαν το μνημείο γνώριζαν για τη μείζονα σεληνιακή στάση και ίσως έθαβαν τους νεκρούς τους σε ένα συγκεκριμένο σημείο του χώρου λόγω της σχέσης του με το φαινόμενο. Είναι επίσης πιθανό ότι τέσσερις «πέτρες σταθμοί» που σχηματίζουν ένα ορθογώνιο στην τοποθεσία – δύο από τις οποίες είναι ακόμη όρθιες – μπορεί να τοποθετήθηκαν για να σηματοδοτήσουν το συγκεκριμένο φαινόμενο.
Μέσα σε ένα χρόνο περίπου και από τις δύο πλευρές μιας μεγάλης σεληνιακής ακινησίας, το φεγγάρι φαίνεται να ανατέλλει ή να δύει ασυνήθιστα μακριά προς το βορρά ή το νότο και ως εκ τούτου αποτελεί καλή ευκαιρία για την πραγματοποίηση μελετών.
Το English Heritage, ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα που διαχειρίζεται πάνω από 400 ιστορικά μνημεία, κτίρια και χώρους στη Βρετανία, σχεδιάζει να μεταδώσει ζωντανά τη νοτιότερη ανατολή του φεγγαριού και να φιλοξενήσει μια σειρά εκδηλώσεων καθ’ όλη τη διάρκεια της περιόδου στάσης.
Ο Κλάιβ Ραγκλς, ομότιμος καθηγητής αρχαιοαστρονομίας στο Πανεπιστήμιο του Λέστερ, εξήγησε ότι η ευθυγράμμιση του μνημείου με τον ήλιο στα μέσα του καλοκαιριού και στα μέσα του χειμώνα επιβεβαιώνει τη σημασία του για τους κατασκευαστές του.
«Αλλά αυτό για το οποίο είμαστε πολύ λιγότερο σίγουροι είναι αν υπάρχουν φυσικές συνδέσεις μεταξύ του μνημείου και της σελήνης», είπε.
Κατά τη διάρκεια της πρώιμης φάσης του Στόουνχεντζ, μεταξύ περίπου 3000 και 2500 π.Χ., οι άνθρωποι έθαβαν τα αποτεφρωμένα λείψανα των νεκρών και τοποθετούσαν προσφορές στην τάφρο και την όχθη, καθώς και στις λεγόμενες τρύπες Aubrey – 56 λάκκους μέσα στην τάφρο που μπορεί αρχικά να φιλοξενούσαν όρθιους ξύλινους στύλους. Πολλές από αυτές τις αποτεφρώσεις, οι οποίες εντοπίζονται στα νοτιοανατολικά του μνημείου, είναι ευθυγραμμισμένες σε γενικές γραμμές με την πιο νότια θέση της σελήνης. Οι πέτρες-σταθμοί τοποθετήθηκαν πιθανώς την ίδια εποχή με τους μεγάλους λίθους, καθώς προέρχονταν από το ίδιο σημείο, το West Woods στο Μάλμπορο.
«Οι πέτρες- σταθμοί ευθυγραμμίζονται με τις ακραίες θέσεις του φεγγαριού και οι ερευνητές συζητούν εδώ και χρόνια αν αυτό έγινε σκόπιμα και -αν ναι- πώς επιτεύχθηκε και ποιος μπορεί να ήταν ο σκοπός του» πρόσθεσε ο ερευνητής.
Ο ερευνητής είπε επίσης ότι δεν θα τον εξέπληττε αν οι αρχαίοι άνθρωποι έδιναν ιδιαίτερη προσοχή στο φεγγάρι.
«Οι άνθρωποι είχαν συνείδηση του κύκλου των φάσεων της σελήνης πριν από δεκάδες χιλιάδες χρόνια. Αυτό που νομίζω ότι μπορεί να συνέβαινε στο Στόουνχεντζ, και αυτό είναι που μας ενδιαφέρει να διερευνήσουμε, είναι το αν κατά τη διάρκεια μιας μεγάλης στάσης, οι άνθρωποι παρατήρησαν ότι το φεγγάρι ανατέλλει ασυνήθιστα μακριά προς το βορρά ή το νότο» συμπλήρωσε.
«Είμαστε ενθουσιασμένοι που συνεργαζόμαστε με μια λαμπρή ομάδα αρχαιοαστρονόμων για να εξερευνήσουμε τη συναρπαστική σχέση μεταξύ του Στόουνχεντζ και της μεγάλης σεληνιακής στάσης. Αυτή η ευκαιρία μας επιτρέπει να εμβαθύνουμε στα αρχαία μυστήρια του μνημείου και στη σχέση του με τα ουράνια φαινόμενα» δήλωσε η Τζένιφερ Γουέξλερ, ιστορικός του μνημείου για την English Heritage.
ΠΗΓΗ: Guardian
www.ertnews.gr
Εύη Τσιριγωτάκη