«Ο Νίκος ήταν πρωτοπόρος, ανήσυχος και πρωτοποριακός στις λύσεις που έδινε. Δεν ήταν στην πρόθεσή του η δημοσιότητα, δεν είχε τέτοια όρεξη, ήθελε να είναι αποτελεσματικός, αλλά επικοινωνιακά ήταν άνθρωπος με μέτρο. Ήταν πολύ απλός, χαριτωμένος άνθρωπος με χιούμορ, γελάγαμε πολύ. Είχε γλυκύτητα στην καρδιά του. Ήταν εκλεκτικός ακόμα και στο που θα πιούμε τον καφέ μας».
Με τα λόγια αυτά αποχαιρετά τον εμβληματικό συνθέτη και μουσικό Νίκο Αντύπα που έφυγε από τη ζωή, η στιχουργός Λίνα Νικολακοπούλου, η οποία μιλώντας στο Πρώτο Πρόγραμμα 91,6 και 105,8 και στην εκπομπή «Έχουμε και λέμε» με τον Στέλιο Βραδέλη, περιέγραψε μερικούς από τους σημαντικούς σταθμούς της καριέρας του εκλιπόντος και αποκάλυψε πολλά στοιχεία από την συνεργασία τους στην ελληνική δισκογραφία
«Εγώ του χρωστώ το άνοιγμα σε μια άλλη δυνατότητα ηχητική και αισθητική. Την ώρα που ήρθε ήταν λυτρωτικό το πέρασμα του Νίκου από τη ζωή μου», είπε, σημειώνοντας πως όταν ο συνθέτης πήγε στο σπίτι που έμενε τότε η ίδια στο Κολωνάκι για να ακούσει τους στίχους που είχε γράψει για το «Δι’ ευχών», την ρώτησε εάν μπορεί να λείψει για λίγο. «Πήγε στο ανθοπωλείο απέναντι και μου έφερε ένα λουλούδι να μου προσφέρει για αυτό που άκουσε ότι θα γράψω πάνω στη μουσική του», επισήμανε. Όπως τόνισε, οι στίχοι γράφτηκαν πάνω στη μουσική που της είχε δώσει ο συνθέτης σε μια κασέτα, μετά τη συνεργασία που είχαν για το δίσκο «Μένω εκτός» της Ελευθερίας Αρβανιτάκη.
Εξηγώντας γιατί οι στίχοι γράφτηκαν μετά τη μουσική, είπε ότι από τη στιγμή που ο Αντύπας προερχόταν από το αγγλόφωνο συγκρότημα των Socrates, δεν είχε τριβή να μελοποιήσει ελληνικό λόγο. «Έγραψα τους στίχους πάνω στη μουσική του “Δι’ ευχών” και κατόπιν απογειώθηκε η συνεργασία μας με το “Ηφαίστειο” της Άλκηστις Πρωτοψάλτη. Το κράμα της φωνής της Αλεξίου με τον δυτικό ήχο είναι μοναδικό. Αν κανείς μετρήσει προσεκτικά το “Δι’ ευχών” πίσω ακούει ένα τσάμικο. Ο ρυθμός είναι αμιγώς ελληνικός», υπογράμμισε.
Όπως είπε η κυρία Νικολακοπούλου, ο Νίκος Αντύπας είχε συμπράξει με τον Γιάννη Σπάθα για τον δίσκο «Ζεστά ποτά» των αδερφών Κατσιμίχα. «Αν ακούσει κανείς το “Ηφαίστειο”, το “Δι’ ευχών» και τα “Ζεστά ποτά» καταλαβαίνει ότι είναι ενός ανθρώπου αισθητική. Είχα τη βεβαιότητα, από τις μουσικές που μου έφερε, και κατάφερα να δημιουργήσω μια μυθολογία με την Χαρούλα και να κάνουμε το “Δι’ ευχών”», ανέφερε.
«Τον Ιούλιο του 2019 έφυγε ο Γιάννης Σπάθας και μετρούσα πόσα χρόνια μετά έφυγε ο Νίκος, γιατί η επαφή μου και με τους δυο ήταν πολύτιμη. Μέχρι εκείνη την ώρα η δική μου οπτική για τα πράγματα ήταν κάπου αλλού. Αλλά όταν τους συνάντησα τη σωστή ώρα, κάναμε άλλες διαδρομές, άλλες κουβέντες και είχαμε αποτελέσματα πολύ ωραία και με τους δυο», είπε η στιχουργός.
«Με τον Νίκο συναντηθήκαμε για πρώτη φορά το 1991, όταν ετοιμάζαμε το “Μένω εκτός” με την Ελευθερία Αρβανιτάκη, η οποία είχε την ιδέα να απευθυνθεί για την ενορχήστρωση σε αυτόν. Και πράγματι και τώρα που ακούει κανείς τον ήχο από αυτό τον δίσκο, βλέπει ότι ο Νίκος Αντύπας κατάφερε και έκανε διαχρονικό το άκουσμα, νομίζεις ότι είναι σημερινό. Είχα τη βεβαιότητα, από τις μουσικές που μου έφερε, και κατάφερα να δημιουργήσω μια μυθολογία με την Χαρούλα και να κάνουμε το “Δι’ ευχών”», συμπλήρωσε.
«Πρωτοπόρος ήταν ο Νίκος, ανήσυχος και πρωτοποριακός στις λύσεις. Η δισκογραφία τότε ήταν ανθηρή, μπορούσαμε να κάνουμε προτάσεις και να τις δεχθούν από τη στιγμή που πίστευαν μια συνεργασία. Πήγαμε στην Πράγα και ηχογραφήσαμε με την Κρατική Ορχήστρα την Τσεχίας το ηφαίστειο, κάναμε ηχογραφήσεις στο Παρίσι, remixing στην Αγγλία. Ο Νίκος ήταν πολύ ενημερωμένος και από πάνω από τους τεχνικούς. Αυτή την ενέργεια που δώσαμε την εισπράξαμε γιατί ο κόσμος άκουγε κάτι πολύ καλοδουλεμένο και πετυχημένο στην πρόθεσή του», είπε χαρακτηριστικά.
«Ξέρετε τι χαρά ήταν στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά να παίζει ζωντανά η ορχήστρα το “Ηφαίστειο”, να έχουμε έναν λαμπρό ήχο και την δυνατότητα ο Δημήτρης Παπαϊωάννου να οπτικοποιήσει το θέμα;», διερωτήθηκε.» Ήταν μια καινοτομία πάρα πολύ μεγάλη βασισμένη στο ελληνικό τραγούδι, και να δημιουργηθεί τέτοιο θέαμα. Ερχόταν ο κόσμος από όλη την Ελλάδα και το έβλεπε. Αν δεν ήταν η αντίληψη του Νίκου ταυτόσημη με τη δική μου και η Άλκηστη να μπορεί να το υποστηρίξει, δεν θα το είχαμε υλοποιήσει», πρόσθεσε.
Η κυρία Νικολακοπούλου εκμυστηρεύθηκε ότι «η πιο συγκλονιστική στιγμή ήταν το γύρισμα του video clip στη Σαντορίνη, χαράματα, πριν βγει ο ήλιος, στην απόλυτη ομορφιά του Αιγαίου να ακούγεται αυτός ο ήχος και να καταγράφεται κάτι τόσο δυνατό. Ο βίος μας είναι σύντομος, ο Νίκος δεν κουράστηκε να ψάχνει».
www.ertnews.gr
Γρηγόρης Νιάκας