Πόσο αγνά ήταν κάποτε τα χρόνια μας, οι εποχές, τα συναισθήματα…

Άκουσα το τραγούδι απο αυτόν τον παππούλη τώρα τυχαία πολύ καλός, και το βάζω με το έργο μου έτσι για αλλαγή.

Αχ ρε έλληνες πόσο αγνά ήταν κάποτε τα χρόνια μας οι εποχές, τα συναισθήματα που τώρα ποδοπατήθηκαν όλα και βρώμισαν χάθηκαν οι ηθικές αξίες, ο σεβασμός και ο ρομαντισμός..

Κρίμα στη νεα γενιά που δεν τα ζεί ούτε θα τα γνωρίσει σκυμένη πάντα σε ενα κινητό, χωρίς φεγγάρια, λουλούδια, ποιήματα που εμείς σε δύσκολα χρόνια με τόση φτώχεια τα ζήσαμε όμως ..

Τελικά ο ευρωπαικός πολιτισμός μας διέλυσε… τώρα ήρθε ο πολυπολιτισμός να καθαρίσει τα ”ελληνικά σκουπίδια, εμάς” που σε λίγο θα είμαστε μια μειοψηφία με την υπογεννητικότητα. Τίποτα ωραίο δεν αφήνουμε στη νέα γενιά, τα παιδιά σας …

Μια βοσκοπούλα αγάπησα, μιά ζηλεμένη κόρη
και την αγάπησα πολύ ήμουν αλάλητο πουλί,
δέκα χρονών αγόρι.
Μιά μέρα που καθόμαστε στα χόρτα τ’ ανθισμένα,
-Μάρω, ένα λόγο θα σου πώ, Μάρω, της είπα, σε αγαπώ, τρελαίνομαι γιά σένα.
Από τη μέση με άρπαξε, με φίλησε στο στόμα και μου ‘πε:
Γιά αναστεναγμούς, γιά της αγάπης τους καημούς
είσαι μικρός ακόμα.
Μεγάλωσα και την ζητώ… άλλον ζητά η καρδιά της
και με ξεχνάει τ’ ορφανό…
Εγώ όμως δεν το λησμονώ ποτέ το φίλημά της