Παλιά όμορφα χρόνια με σεβασμό στις παραδόσεις..

Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς οι γυναίκες πήγαιναν στη βρύση και την άλειφαν με λίπα και ρίχνοντας νομίσματα, λίγο καλαμπόκι και σιτάρι έλεγαν: “Όπως τρέχ’ το νιρό βρυσούλα μ’ (ή ποτάμι μ’), έτσ’ να τρέχ’ και του βιό α’”. Ήταν το κέρασμα της βρύσης, μια εξιλαστική προσφορά προς το πνεύμα, που θεωρείται, ότι ενοικεί στα νερά.

Οι νοικοκυρές σηκώνονταν τα χαράματα, για να ζυμώσουν και να ψήσουν την βασιλοκλούρα, που ήταν μια υυτουνάτσία από σιταρένιο αλεύρι και πάνω είχε κεντήματα με το ψαλίδι, λουλούδια και σταυρούς. Μέσα σ’ αυτήν έβαζαν το φλουρί, ένα κλωναράκι κορομηλιάς, ένα σπυρί σιτάρι και λίγες τρίχες από την αγελάδα, σύμβολα ασφαλώς, που κρύβουν ζωτική δύναμη, που είναι αναγκαία, για να εξασφαλισθεί η αφθονία και η ευημερία.

Σαν ξημέρωνε έπαιρνε όλη η φαμίλια το δρόμο για την εκκλησία με τα γιορτινά τους ρούχα.

Μεγάλος άγιος στις συνειδήσεις των Καραγκούνηδων ο Βασίλειος.

Η Πρωτοχρονιά έμπαινε με τις πιό πλούσιες ελπίδες. Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας, γυναίκες, άλλες μέσα στην εκκλησία και άλλες έξω μέρα- ζαν στους ενορίτες τεμάχια βασιλοκλούράς και πεντακάθαρο τυρί σαν την ψυχή του Άϊ-Βασίλη, που θάταν όλη τη χρονιά βοηθός τους και θάφερνε ευτυχία στα σπίτια τους.

Μέσα και έξω από την εκκλησία έλεγε ο ένας στον άλλο χρόνια πολλά και οι μικρότεροι φιλούσαν τα χέρια των μεγαλυτέρων και του παπά, οι δε γυναίκες το χέρι της παπαδιάς, δείγμα σεβασμού.

Έξω από την εκκλησία και στο δρόμο για τα σπίτια τους οι άνδρες ντουφεκούσαν με τους γκράδες και τις πιστόλες τους, για να έχουν χαρούμενο τον καινούρ­γιο χρόνο μακριά από τα επικίνδυνα κακά πνεύματα