“Καλημέρα θλίψη”…

• Γράφει ο Νίκος Χ. Λαγκαδινός

Οι μέρες περνούν γοργά, οι εβδομάδες, οι μήνες… Και η θλίψη έχει στρογγυλοκαθίσει ανάμεσά μας. Αυτό το κακό που μας βρήκε, κανείς δεν το ήθελε και δεν το περίμενε. Θλιβερές σκέψεις κυκλοφορούν στο μυαλό μας και ο φόβος έχει γίνει ο αχώριστος σύντροφός μας. Το να πω ότι δεν φοβάμαι θα είναι ψέμα. Κι ο φόβος είναι θηλιά στο λαιμό. Παρακολουθώ την καθημερινότητα από το διαδίκτυο και ξέρω τι συμβαίνει σε όλο τον κόσμο. Έχουν αλλάξει τα πάντα: η ζωή μας, η συμπεριφορά μας, το βλέμμα μας, το λεξιλόγιό μας… Κι αν βλέπω κάποιους να γελάνε, σκέφτομαι ότι είναι αυθάδεις και περιφρονούν τη ζωή.

Δεν μπορώ, ωστόσο, να καταλάβω όλους εκείνους που βγαίνουν και εναντιώνονται στις εντολές των επιστημόνων που μας ζητούν το ελάχιστο. Μακριά από συνωστισμούς, φοράτε μάσκα, φροντίστε την προσωπική σας καθαριότητα αλλά και του χώρου στον οποίο ζείτε κ.λπ. Είναι δικαίωμα του οποιουδήποτε να σκέφτεται όπως θέλει. Αλλά είναι υποχρεωμένος να συντονίζεται με ό,τι η πολιτεία ορίζει. Βλέπουμε γονείς να παριστάνουν τους επιστήμονες και να μην θέλουν να στείλουν τα παιδιά τους με μάσκα στο σχολείο. Και τα βάζουν με τον πρωθυπουργό, με τον Τσιόδρα, με τον Γώγο, με τον Σύψα κι όλους όσοι μας προτρέπουν στην εφαρμογή των περιοριστικών μέτρων.

Υπάρχει μια συνομοταξία πολιτών που αρνούνται τα εμβόλια, και τώρα τη μάσκα, ακόμη και την ύπαρξη του covid-19! Δηλαδή, μιλάμε για παράκρουση που διασπείρει τη συνωμοσιολογία. Πιστεύουν ότι κάτι άλλο άγνωστο συμβαίνει, ότι τα επιτελεία των μεγάλων χωρών κάτι ξέρουν και δεν το λένε ή ότι επίτηδες καταστροφολογούν για να μας εξοντώσουν… Αυτά που διαβάζουμε, κυρίως στο ασύδοτο διαδίκτυο, ξεπερνούν κάθε φαντασία. Σαφώς και επιτρέπονται οι αμφιβολίες, αλλά όταν φτάνουν στα όρια της ασυδοσίας, τότε πρέπει να κλείνουμε τ’ αυτιά μας. Βρίσκεται στις μέρες μας ο ιός σε έξαρση, διότι απλούστατα βρίσκεται σε έξαρση και η ζωώδης ανοησία αυτής της συνομοταξίας των ανθρώπων που θέλουν να αναμετρώνται με τη λογική.

Σ’ αυτή τη δύσκολη εποχή, πρέπει όλα να τα αξιολογούμε αυστηρά μέσα και από το πρίσμα της λογικής και να πάψουμε να βλέπουμε παντού συνωμοσίες και αδικίες. Είναι και οι καταλήψεις στα σχολεία με αιτήματα που δείχνουν ότι τα παιδιά (μαθητές, μαθήτριες) με τις κινητοποιήσεις τους δείχνουν αποφασισμένα να τα κάνουν όλα γυαλιά-καρφιά, δίχως να ξέρουν ακριβώς το γιατί, ή νομίζοντας πως το ξέρουν.

Θα πω μονάχα τούτο. Πήγαινα στο 18ο γυμνάσιο|λύκειο στα Πατήσια και κάναμε μάθημα σε παράγκες προκάτ. Περισσότεροι από εξήντα οι μαθητές στην τάξη και σπασμένα τζάμια, πόρτες που δεν έκλειναν γιατί είχαν σκεβρώσει και το χειμώνα ήμασταν στην τάξη με τα παλτά μας για ν’ αντιμετωπίσουμε το κρύο. Όμως, σπουδάσαμε και φτιάξαμε τη ζωή μας και περάσαμε και μια δικτατορία. Είναι αυτονόητο ότι δεν αμφισβητώ τα προβλήματα στο χώρο της παιδείας που υπάρχουν και πρέπει να λυθούν. Μήπως όμως σ’ αυτή τη συγκυρία προέχει η διασφάλιση των προϋποθέσεων για να βγούμε αρτιμελείς και ζωντανοί από την περιπέτεια της πανδημίας;

Αυτό που παρατηρώ σήμερα είναι ότι ένα κομμάτι της νέας γενιάς συμμορφώνεται με αξίες απρόσωπες, της αγέλης. Κι εδώ έχουν τεράστια ευθύνη και τα κόμματα – κυρίως της αριστεράς κι ας βαυκαλίζονται κάποιοι τύποι ότι αυτοί κρατούν αξίες και ηθική. Δεν είναι της στιγμής να μιλήσω γι’ αυτά. Σε άλλο σημείωμα.

• Ξεκίνησα το σημερινό κείμενό μου με τη φράση που έβαλα για τίτλο και είναι πασίγνωστη. Είναι ο τίτλος του βιβλίου της γαλλίδας Φρανσουάζ Σαγκάν “Καλημέρα θλίψη” που όταν πρωτοκυκλοφόρησε έκανε θραύση. Δεν έχει σχέση με τη συγκυρία που βιώνουμε, αλλά η Σαγκάν πέθανε στις 24 Σεπτεμβρίου 2004. Η ηρωίδα του έργου της, κακομαθημένη από έναν πατέρα ανέμελο και γλεντζέ, η δεκαεφτάχρονη Σεσίλ έχει φτάσει να θεωρεί την ανευθυνότητα ελευθερία και την ασυδοσία ανεξαρτησία… Με μια διασταλτική ερμηνεία θα μπορούσε να έχει σχέση με κάποια παιδιά της εποχής μας.
• Της αφιερώνω και την κεντρική θέση με τη φωτογραφία της.