Ταξίδι με τυφώνα στο Τρίγωνο των Βερμούδων το 1968

• Γράφει ο Διονύσης Μαγουλάς

Στις αρχές του 1968, με το ΜΑΡΙΤΣΑ του Καραγεώργη, ως Καπε­τάνιος, έκανα ταξίδια για ένα διάστημα περίπου τριών μηνών, με φόρτωση λιμάνια της Βενεζουέλας και εκφόρτωση είτε Aruba (Αρούμπα), είτε Trinidat (Τρίνιντατ) – Point a pier. Όμως τέλος της Άνοιξης ανέλαβα ένα ταξίδι με εκφόρτωση στη Νέα Υόρκη κι’ ένα δεύτερο με εκφόρτωση στη Βοστώνη.

Αυτό, το δεύτερο ταξίδι, συνέβη μέσα Μαΐου.

Στο καράβι ήδη ήμουν καπετάνιος πάνω από ενάμιση χρόνο. Εί­χα αντιμετωπίσει μαζί του αρκετές κακοκαιρίες μεγάλης έντασης και γνώριζα πως πρόκειται για γερό σκαρί, με πολύ καλή συμπερι­φορά στη φουρτούνα, ήταν ναυπηγημένο στη Σουηδία και παρ΄ ότι διάνυε 14 χρόνια ζωής οι λαμαρίνες του είχαν ελάχιστη φθορά, κυ­ρίως επειδή η πετρελαϊκή εταιρεία Β.Ρ. που το χρονοναύλωσε εξ αρχής, το χρησιμοποι­ούσε κατά κύριο λόγο για τη μεταφορά δια­φόρων grade fuel oil και ελάχιστα για τη μεταφορά crude oil -που φθείρουν ιδιαίτερα τις λαμαρίνες. Ακόμα -το κυριότερο- τα ελά­σματά του ήταν πολύ καλής ποιότητας (Ευρωπαϊκά), και είχαν ελά­χιστες φθορές, όπως διαπιστώσαμε άλλωστε με το τελευταίο Ultrasonic¹ που κάναμε, όταν το παραλάβαμε, στο Turku (Τούρ­κου) της Φιλανδίας. Πλέαμε με πλήρες φορτίο Crude oil 20.000 τό­νους, από το Maracaibo (Las Salinas terminal) για το Boston (Βοστό­νη) των ΗΠΑ. Το ταξίδι ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. Είχα την τύχη να έχω πλήρωμα από καλής ποιότητας ναυτικούς, αρκετοί από αυτούς γνωστοί μου, καθώς δουλέψαμε κατά καιρούς μαζί με άλλα πλοία.

Περάσαμε το Mona passage με καλοκαιρία που συνεχίστηκε και για τις επόμενες δύο ημέρες.

Όταν βρισκόμαστε περίπου στο μέσο του τριγώνου των Βερ­μούδων, (που σχηματίζεται μεταξύ Μαϊάμι στη Φλόριντα – Σαν Χουάν στο Πόρτο Ρίκο και των νήσων Βερμούδων}, το βαρόμετρο στα καλά καθούμενα έκανε μια τελείως ασυνήθιστη βουτιά, φθά­νο­ντας τα 973 mbars.

Η ατμόσφαιρα βάρυνε, ο ουρανός πήρε στο βά­θος ένα χρώμα σκούρο, το οποίο μεταβλήθηκε σε μαύρο που ά­πλωνε προς το μέ­ρος μας, καθώς άρχισαν σιγά – σιγά να τον καλύ­πτουν πέρα ως πέ­ρα σωρειτομελανίες (μαύρα σύννεφα βροχής) που έφεραν στη συ­νέχεια μια πυκνή, καταρρακτώδη βροχή, ενώ βαθμιαία o άνεμος ισχυρός στην αρχή, μεταβλήθηκε σύντομα σε θυελλώδη, σηκώνο­ντας ανάλογο άγριο κυματισμό.

Από την πρώτη στιγμή κάλεσα τον Κοσμά τον ασυρματιστή, να έρθει στη γέφυρα και να ζητήσει από τους παράκτιους σταθμούς των ΗΠΑ το μετεωρολογικό δελτίο, παρ’ ότι δεν ήταν η προγραμμα­τισμένη από τους σταθμούς ώρα του δελτίου.

Πράγματι ο Κοσμάς που ήταν θαυμάσιος επαγγελματίας, έπιασε όλους τους παράκτιους σταθμούς έναν προς έναν, επίσης τους το­πικούς σε Σαν Χουάν – Μαϊάμι – Βερμούδα μέχρι κι’ εσωτερικούς σταθμούς, όμως κανένας μα κανένας δεν ήξερε τον κίνδυνο, ενη­μερώνοντάς μας ότι για την περιοχή ΔΕΝ ΠΡΟΕΒΛΕΠΑΝ TROPICAL STORM που εμείς όμως, ήδη αρχίσαμε ν’ αντιμετωπίζουμε, ή -όπως ενημέρωναν άλλοι σταθμοί- δεν προβλεπόταν έστω απλή κα­κοκαιρία !!!

Ζήτησα από τον Γιώργη τον Ανθυποπλοίαρχο, να στείλει τον σκάπουλο να φωνάξει τον Σταύρο τον λοστρόμο να έλθει στη γέ­φυρα και όταν ήλθε τον ρώτησα αν όλα τα πράγματα στο πλοίο ή­ταν απόλυτα ασφαλισμένα. Απάντησε πως ήταν.

Ζήτησα να επανελέγξει μαζί με τον σκάπουλο με πολλή προσοχή τους χώρους, να ρίξουν μια επισταμένη ματιά σε όλες τις σκάλες μας και ιδιαίτερα στα βαρέλια με τα λάδια της μηχανής, που τα εί­χαμε μποτσαρισμένα² στην πρύμνη. Επίσης, να ενισχύσουν τα μποτσαρίσματα, όπου χρειάζεται και να δώσουν ιδιαίτερη προσοχή στις ασφάλειες όλων των φινιστρινιών, να είναι απόλυτα εν τάξει, και να προσέξουν τις πόρτες ασφαλείας της γέφυρας και πρύμνης στο επίπεδο του κυρίου καταστρώματος και άσχετα με τις πετα­λούδες σύσφιξης, να τις δέσουν και εσωτερικά.

Στην περιοχή και σε απόσταση περί τα 90 μίλια από εμάς προη­γείτο το άλλο τάνκερ της εταιρείας το m/t ΚΕΤΤΥ, το οποίο είχε πρόσφατα αγοραστεί και πήγαινε φορτωμένο και αυτό με crude oil στη Νέα Υόρκη.

Ρωτήσαμε μέσω ασυρμάτου για τον καιρό που εκείνο α­ντιμετώπιζε και απάντησαν, ότι τουλάχιστον προς το παρόν είχαν ένα νοτιοδυτικό 5άρι. Τους ενημερώσαμε για τον δικό μας καιρό, με τη σύσταση να προσέξουν. Ο Κοσμάς επικοινώνησε και με άλλα πλοία που βρισκόντουσαν στην περιοχή μας σε απόσταση 20-30 μίλια από το δικό μας πλοίο. Πληροφορηθήκαμε ότι ο καιρός και στη θέση τους εξελισσόταν όπως και στη δική μας. Ήταν δικαιολο­γημένα πολύ ανήσυχοι για την συνέχεια της κακοκαιρίας, αφού κα­νείς από τους σταθμούς (ακόμα και των ΗΠΑ) δεν γνώριζε για την απρόσμενη δυσμενή μεταβολή του καιρού, μέχρι να το αναφέ­ρουμε εμείς. Έτσι από το πουθενά, μέσα σε λίγες μόνο ώρες από τη μπουνά­τσα³ που αρμενίζαμε ήρεμοι, βρεθήκαμε μέσα σε μια ι­σχυρότατη θύελλα. Το πλοίο άρχισε να υποφέρει ιδιαίτερα, με ι­σχυρά σκα­μπανεβάσματα – κλειδωνισμούς και διατοιχισμούς. Τη μια το έ­παιρνε η θάλασσα στα ύψη τεράστιων κυμάτων και την άλ­λη στιγ­μή γκρεμιζόταν σε βάθος 15-20 και πλέον μέτρων, με χιλιά­δες τό­νους νερό να κατακλύζουν το κατάστρωμα, να χάνεται μέσα σε μια κόλαση αφρισμένου νερού, ν’ αναδύεται σιγά – σιγά, τρομα­κτικά καθυστερημένα και με μεγάλη δυσκολία να ξαναβγαίνει στην επι­φάνεια. Σειρά τα κύματα, βουνά, επάλληλα και ο χρόνος μαρτυ­ρικά αργός, σαν σταματημένος.

Το πλοίο νομίζαμε ότι κτυπούσε και ξα­νακτυπούσε άγρια πάνω σε τοίχους που ορθωνόντουσαν επίμονα ο ένας μετά τον άλλον.

Αμέσως μείωσα την ταχύτητα. Κάποια στιγμή, ανάμεσα στην αντάρα της θύελλας ξεχωρίζω από την πλώρα, κάθε φορά που το πλοίο σκαμπανέβαζε γερά, έναν πολλαπλό μεταλλικό διακοπτόμε­νο ήχο. Ανησύχησα πολύ. Τηλεφώνησα στον Πρώτο μη­χανικό να εί­ναι έτοιμος για να μου δώσει, όταν ζητήσω, το μέγιστο δυνατό της ταχύτητας για να πρυμίσω το καράβι. Όταν ετοιμάστηκε μου κτύ­πησε Stand by. Τότε παρ΄ ότι η ορατότητα από τη γέφυρα ήταν πλέον ελάχιστη, εκτιμώντας από την περιοδικότητα των κυμά­των την πλέον κατάλληλη στιγμή, του κτύπησα τρείς φορές Full ahead, το έκανε, και το καράβι έστριψε και πρύμισε ομαλά. Eν συ­νεχεία κτύπησα Half ahead, ζήτησα να μου δώσει γύρω στις 60 στροφές, μικρή ταχύτητα ίσα να κυβερνάται.

Το πλοίο ηρέμησε αρ­κετά.

Ζήτησα από τον καπ. Θοδωρή τον Γραμματικό να πάρει τον Σταύρο τον Λοστρόμο και τον Μενέλαο τον αντλιωρό, και να ψά­ξουν το κατάστρωμα για να εντοπίσουν από πού ακούγεται αυτός ο μεταλλικός θόρυβος. Τους ζήτησα πρώτα να φορέσουν όλοι νιτσε­ρά­δες⁴ και γαλότσες, να βάλουν ζώνες ασφαλείας, που την άκρη του σχοινιού της κάθε ζώνης θα την ελέγχουν τρείς ναύτες απ΄ τον Gungway, ν’ ανάψουν οι προβολείς στα κολωνάκια και τα δυο πρό­σθετα πολύφωτα, που στερεώσαμε νωρίτερα, για να φωτιστεί ά­πλετα ο χώρος. Ζήτησα ο Ανθυποπλοίαρχος ν΄ ανέβει στην κό­ντρα γέφυρα και να κατευθύνει τη δέσμη των εκεί προβολέων πά­νω στην τριάδα ανδρών, που δεν θα κρατούν στα χέρια τους τίποτα απολύτως για να μπορέσουν ν’ αντιδράσουν αποτελεσματικά, στην περίπτωση που δεχθούν κάποιο «ζωντανό κύμα», σε μια στιγμή που θα βρίσκονται εκτεθειμένοι στο κατάστρωμα. Επί πλέον ζήτη­σα όπως το υπόλοιπο πλήρωμα της κουβέρτας να βρίσκεται σα α­πάγκιο σημείο της γέ­φυρας, έτοιμοι να βοηθήσουν εφ’ όσον χρεια­στεί. Ταυτόχρονα είπα στην τριάδα, πως νομίζω ότι ο θόρυβος μοιάζει να έρχεται από την περιοχή των δεξαμενών Νο τρία ή τέσ­σερα.

Πραγματικά σε πολύ λίγο χρόνο, επέστρεψαν και οι τρείς επάνω και μου λέγουν, ότι μία λαμαρίνα στην κουβέρτα, πάνω από την κεντρική δεξαμενή Νο 3 κτυπά, γιατί αποκολλήθηκε από την κάτω της κεντρική δοκό του καταστρώματος, που στηρίζεται.

Η κατάσταση ήταν ιδιαίτερα κρίσιμη.

Στο κάθε κτύπημα υπήρχε κίνδυνος να προκληθεί σπινθήρας με πολύ πιθανή την ανάφλεξη των αερίων, που συσσωρεύονται στο πάνω μέρος της δεξαμενής, και τελικό αποτέλεσμα μια καταστρο­φική έκρηξη. Έπρεπε επειγόντως, παρά τις δυσμενέστατες συνθή­κες ν’ αντιδράσουμε αποτελεσματικά. Τα κτυπήματα της λαμαρί­νας με τη νέα θέση του πλοίου είχαν, περιορι­στεί, αλλά τα κτυπή­ματα έστω και αργά συνεχίζονταν.

Η πρώτη μου σκέψη ήταν να γεμίσουμε εντελώς αυτή τη δεξα­μενή, μεταγγίζοντας φορτίο από τη δεξαμενή που κοπλετάραμε {τελειώσαμε τη φόρτωση}, για να περιοριστεί ο χώρος των εκρήξι­μων αερίων, όμως και πάλι απλώς περιοριζόταν ο κίνδυνος χωρίς να εξαλειφθεί αφού συνεχιζόταν η τριβή.

Με αυτές τις σκέψεις άφησα τους τρείς αξιωματικούς στη γέ­φυρα δίνοντάς τους οδηγίες, ν΄ αποφύγουν με κάθε τρόπο το δι­πλάρωμα του καραβιού, αυξάνοντας σε περίπτωση ανάγκης ακόμα και τις στροφές της μηχανής. Στη συνέχεια ζήτησα από τον Μενέ­λαο τον αντλιωρό, να κατεβάσει by gravity⁵ 4-5 πόδια τη στάθμη του crude oil από τη Νο 3 δεξαμενή, στη δεξαμενή που κοπλετάρα­με (τελειώσαμε τη φόρτωση), και ν΄ ανοίξει το καπάκι της, προσέ­χοντας πάρα πολύ το πότε και πόσο θα την ανοίξει, υπολογίζοντας ανάλογα με τα κύματα που σάρωναν περιοδικά την κουβέρτα. Ό­ταν όλα πλέον έγιναν όπως ζήτησα και έχοντας κατά νου την ευθύ­νη των 32 ατόμων που επέβαιναν στο καράβι να βαρύνει τους ώ­μους μου, και αναλογιζόμενος ότι ακόμα κι’ ένα λεπτό που κερδίζω ίσως είναι σωτήριο, κατέβηκα στο κατάστρωμα και μπήκα μέσα στη δεξαμενή, αφού προηγουμένως φόρεσα αναπνευστική συσκευή και ζώνη ασφαλείας.

Προηγουμένως είχα ζητήσει από τον Λοστρόμο εκτός των τριών ναυτών που κρατούσαν το άκρο των ζωνών ασφαλείας από τον Ganguay, να είναι και οι υπόλοιποι ναύτες στην υπήνεμο πλευρά της γέφυρας και ν’ αναμένουν εντολές. Επίσης ζήτησα όπως Λο­στρόμος και Αντλιωρός είναι πάνω από το καπάκι της δεξαμενής για κάθε ενδεχόμενο. Τέλειωσα και βγήκα από εκεί σχετικά γρήγο­ρα, γιατί είχα αποφασίσει επακριβώς πώς θα έπρεπε ν΄ αντιμετω­πίσουμε την κατάσταση.

Συγκεκριμένα: τοποθετήσαμε ένα ανθεκτικό μαδέρι από τη σκάλα στη μπροστινή μπραγκάτσα⁶, το οποίο δέσαμε γερά. Έτσι με γέφυρα το μαδέρι μπορούσαν να εργαστούν πατώντας πάνω του με σχετική άνεση δύο άτομα που κρατιόντουσαν για σταθερότητα από τη δοκό, κι’ ένας και από τη σκάλα. Στη συνέχεια ό ένας τους με δύο λοστούς, έναν μικρό κι’ έναν μεγάλο, θα ανασήκωνε τη λα­μα­ρίνα, ενώ στο άνοιγμα που σχηματιζόταν ο άλλος θα περνούσε αλ­λοιμα­τούχο σαλαμάστρα⁷

Καλύψαμε σταδιακά το μήκος της λαμαρίνας που είχε αποκολ­ληθεί, σε τρία ή τέσσερα τουλάχιστον διαφορετικά σημεία. Η πατέ­ντα αποδείχτηκε σωτήρια. Από το δεύτερο κιόλας σημείο που πε­ράσαμε σαλαμάστρα η λαμαρίνα σταμάτησε να χτυπά και ανα­πνεύσαμε βαθιά, αναλογιζόμενοι και μόνο τι μπορούσε να έχει συμβεί και τι αποφύγαμε. Βγήκαμε από τη δεξαμενή με ανεβασμέ­νο στα ύψη το ηθικό μας, έτοιμοι να παλέψουμε τη θύελλα όσο ι­σχυρή και αν ήταν!!! Ακόμα και τώρα ριγώ στην ανάμνηση της ε­νέρ­γειας που πρόσφερε σε όλο το πλήρωμα η αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος, μέσα σ’ ένα μανιασμένο κυριολεκτικά αντίξοο καιρι­κό περιβάλλον.

Με το φέξιμο της ημέρας η κατάσταση δεν διορθώθηκε.

Ίδια ένταση τυφώνα, πανύψηλα κύματα, απερίγραπτη ταχύτητα ανέμου, που ούρλιαζε ξέφρενος. Το πλοίο πάντως έστω και δύσκο­λα κυβερνιόταν με 55 στροφές το λεπτό, ενώ από την πρύμνη, τό­νοι νερού εξακολουθούσαν να σαρώνουν με σφοδρό­τητα το κατά­στρωμα. Παλεύαμε γερά. Ο ασυρματιστής ενημέρωσε ότι όλοι οι σταθμοί πολύ καθυστερημένα άρχισαν να στέλνουν Warning για TROPICAL STORM στην περιοχή μας, εντάσεως 10-11 Beaufort, αλ­λά πλέον η ειδοποίηση ήταν αργά για μας καθώς το είχαμε λουστεί απροειδοποίητα για τα καλά, παρ’ ότι βέβαια και να το είχαν προ­βλέψει, που κάτι τέτοιο γι΄ αυτή την περιοχή είναι πολύ δύσκολο να γίνει, τελικά ΔΕΝ θα μπορού­σαμε να το αποφύγουμε.

Ακόμα και την ημέρα η ορατότητα δεν άλλαξε καθόλου, είχαμε δεν είχαμε 300 μέτρα ορατότητα από το σκούνισμα⁸ κυρίως και τους αφρούς των κυμάτων, ενώ τα δύο Radar μας, ήταν γεμάτα πα­ράσιτα από τον υψηλό κυματισμό. Ευτυχώς υπήρχε ένα πλοίο 7 μί­λια δεξιά μας που το κτυπούσαν πού και πού τα Radar μας, και αυ­τό ήταν μια ανα­κούφιση, ότι τουλάχιστον δεν κινδυνεύαμε από σύ­γκρουση, γιατί η περιοχή ήταν πολυσύχναστη από πλευράς πλοίων κάθε εί­δους.

Με αυτό το πλοίο επικοινωνούσαμε με τον ασύρματο και α­νταλλάσαμε τις παρατηρήσεις μας για τον καιρό, παρ’ ότι ήταν Γιουγκοσλάβικο και ο ασυρματιστής του δεν γνώριζε αγγλικά.

Ζήτησα από τον Κοσμά, που ανέβηκε στη γέφυρα, να επικοινω­νήσει με το ΚΕΤΤΥ, αλλά μου απάντησε ότι τον είχε ήδη πάρει ο συ­νάδελφός του ασυρματιστής και τον ενημέρωσε πως έχουν και αυ­τοί μεγάλη κακοκαιρία και ότι ο καπ. Καρύδης, ο καπετάνιος τους, ΔΕΝ έχει πρυμίσει για την ώρα. Είπα στον Κοσμά να του ευχηθεί καλά ξεμπερδέματα και τύχη με τον καιρό αυτόν που μπλέξαμε.

Το μεσημέρι αν και η ένταση δεν είχε μειωθεί, επειδή ο καιρός είχε μετατοπιστεί προς τα δυτικά (καμιά 30 μοίρες), σκέφτηκα να δοκιμάσω μήπως κατορθώσω να κρατήσω το πλοίο με τον καιρό στην αριστερή μάσκα, φυσικά σε τραβέρσο⁹ με ελαττωμένη ταχύ­τητα. Ειδοποίησα λοιπόν τον Πρώτο μηχανικό για τη δοκιμή μου, ζήτησα να μου δώσει όλη την ταχύτητα για να φέρω το πλοίο πάνω στον καιρό και αμέσως να κόψω ταχύτητα για το τραβέρσο με την πλώρη. Στρίψαμε χωρίς πρόβλημα, τραβερσώσαμε πάνω στον και­ρό και το πλοίο κρατιότανε με 50 στροφές, όμως η σφοδρότητα των κυμάτων και τα κτυπήματα του πλοίου ήταν τέτοια που εγκυμο­νούσαν άμεσα κινδύνους ζημιάς. Έτσι, ξαναγύρισα γρήγορα στο τραβέρσωμα με την πρύμνη, αυξάνοντας επί πλέον τις στροφές της μηχανής στις 55, γιατί δεν κρατιότανε με τις 50 RPΜ.

Η κατάσταση δεν άλλαξε, ούτε θα άλλαζε όπως πληροφορηθή­καμε από το μεσημβρινό δελτίο, ούτε κατά ένα γιώτα. Ο τυφώνας μετακινιόταν αργά και βασανιστικά βορειοδυτικά, χωρίς καμιά έν­δειξη προς το παρόν ότι θα έκανε τη φυσιολογική βορειανατολική στροφή του. Παράλληλα τον έδιναν πλέον αναβαθ­μισμένο σε τυ­φώνα κατηγορίας 2, με δύναμη ανέμου 96-110 mph ή 178-204 χιλ/ωρ. ενώ και το βαρόμε­τρό μας συνέχιζε δυστυχώς τον κατήφο­ρο στα 965 mbars. Υπολόγισα από το στίγμα που τον έδινε το δελ­τίο και από τις δικές μου παρατηρήσεις πως θα είχε φθάσει λίγο πιο κάτω από το πλάτος του πλοίου μας και λαμβανομένης υπ΄ όψη της βορειοδυτικής μετακίνησής του, σχεδόν αντίθετης με τη δική μας ρότα, λογικά δεν πλησιάζαμε το κέντρο του, αλλά βρισκόμαστε γύρω στα 80-100 μίλια μακριά του. Εκείνο που με ανησυχούσε ι­διαίτερα ήταν, μήπως αν συνεχιζόταν για πολύ η κατάσταση αυτή, με το τραβέρσωμα στη φορά των κυμάτων και με την έκπτωση, αλ­λά και την επίδραση του Gulf stream, μάς σπρώξει προς τις νήσους Βερμούδες. Για την ώρα είμαστε αρκετά μακριά τους. Πολύ ανησυ­χητικός ήταν επίσης ο άμεσος κίνδυνος μήπως υποστούμε κάποια απρόβλεπτη ζημιά από τα «ζωντανά κύματα» που μολονότι τα δε­χόμαστε σχεδόν κατάπρυμνα, εν τούτοις έπεφταν πάνω μας πολύ ορμητικά και συχνά καβαλίκευαν την πρύμνη ολόκληρη.

Το απόγευμα γύρω στις έξη η ώρα έρχεται ο Σταύρος ο Λοστρό­μος και μου φέρνει τα άσχημα νέα.

Δύο απανωτά κύματα κτύπησαν το Poop¹⁰ και ξήλωσαν το σκε­παστό της πρύμνης. Έστειλα τον Γραμματικό να εκτιμήσει τη ζημιά και να φωνάξουν τον κόσμο της κουβέρτας να το μποτσάρουν για να το συγκρατήσουν, μην πάθουμε χειρότερα. Σημειώνεται πως από την ώρα που άρχισε η κακοκαιρία (24 ώρες νωρίτερα) από τους αξιωματικούς της γέφυρας, μόνο ο Γραμματικός είχε ξεκου­ραστεί λίγες ώρες, γι’ αυτό έστειλα τους δύο Ανθυποπλοιάρχους να ξεκουρα­στούν κι αυτοί για λίγες ώρες, ώστε να έχουν δύναμη να με βοη­θούν όταν τους χρειαζόμουν.

Στο βραδινό δελτίο τα ίδια.

Δεν έδινε κάποια βελτίωση ή επιδεί­νωση. Τον παρουσίαζαν στάσιμο χωρίς να έχει καθόλου μετακινη­θεί το κέντρο του, παρ’ ότι από τη διεύθυνση του ανέμου εκτίμησα πως έπρεπε να έχει αρχίσει να κινείται ΒΒΑ, εξέλιξη που για μας μπορούσε να είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη, καθώς θα συναντιόμαστε ή το λιγότερο θα τον πλησιά­ζαμε, κατάσταση που εξαρτιόταν βέ­βαια και από τις ταχύτητες πλοίου και τυφώνα. Επίσης ο Κοσμάς μου γνώρισε, ότι το ΚΕΤΤΥ εί­χε υποστεί ζημιές απ’ ότι τον πληρο­φόρησε ο ασυρματιστής, αλλά δεν γνώριζε πόσο σοβαρές ή όχι ή­ταν. Είπα στον ασυρματιστή ότι και οι δικές μας ζημιές δεν είναι μυστικές και μπορεί εφ’ όσον ρω­τηθεί να τις αναφέρει.

Γύρω στο τσάκισμα της νύκτας, διαισθάνθηκα πως η ορμητικό­τητα του ανέμου κάπως υποχωρεί και σκέφτηκα μήπως θα μπο­ρούσα να γυρίσω κάπως προς βορειότερη κατεύθυνση -πάντα τρα­βέρσο βέβαια. Άλλωστε δεν μου απέμενε και μεγάλο περιθώριο για πλεύση τραβέρσου με την πρύμνη, γιατί με ανησυχού­σε όπως προ­είπα να περάσω βόρεια πριν τον τυφώνα. Έκανα λοιπόν όλες τις απαραίτητες ειδοποιήσεις από πλευράς μηχανής και τη δεδομένη στιγμή τους κτύπησα ολοταχώς. Μετά τραβέρσωσα το πλοίο με την πλώρη στον καιρό ελαττώνοντας συνάμα ταχύτητα. Το πλοίο όμως δυστυχώς και αυτή τη φορά δεν μπορούσε ν΄ ανθέξει τη σφοδρότη­τα των κυμάτων που το σκαμπανέβαζαν πότε στα ύψη και πότε στα τάρταρα, με ισχυρούς κλειδωνισμούς και κτυπήματα των κυμάτων στους καθρέπτες της γέφυρας και πρύμνης, γι΄ αυτό ξαναγύρισα στην πρότερη κατάσταση -τραβέρσωμα με την πρύμνη, ακολουθώ­ντας φυσικά τη συνήθη διαδικασία με τη μηχανή, έχοντας βέβαια κατά νου μόλις ξημερώσει να δοκιμάσω πάλι την παραπάνω πλεύ­ση. Άγρια μάχη για δεύτερη νύκτα.

Το ξημέρωμα από πλευράς καιρού είχαμε δυστυχώς την ίδια κατάσταση. Μόνο ενθαρρυντικό σημείο ήταν η αλλαγή, αρκετά, της κατεύθυνσης του κυματισμού, που παρ’ ότι αυτή δεν ήταν απόλυτα σταθερή, εν τούτοις έδειχνε ότι το κέντρο του τυφώνα μετατοπιζό­ταν ΝΔ/κά, δηλαδή έκανε πισωγύρισμα. Αυτό όμως μας έδινε τη δυνατότητα ν’ ακολουθήσουμε ΒΑ/κό τραβέρσωμα και ν’ αυξή­σουμε και στροφές στις 65 RPM γιατί με αυτή τη ρότα τουλάχιστον απομακρυνόμαστε από το κέντρο του.

Το πρωϊνό δελτίο επιβεβαίωσε τις παρατηρήσεις μου.

Ο τυφώνας πισωγύρισε ακολουθώντας ΝΔ/κή κατεύθυνση, κάτι απόλυτα ενθαρρυντικό για μας, επειδή παρείχε τη δυνατότητα να τον προσπεράσουμε περισσότερο και σιγά – σιγά, εφ όσον θα ακο­λουθούσε σταθερά αυτή την κατεύθυνση, κάποια στιγμή να επα­νέλθουμε σε κανονική ρότα.

Το στίγμα που πήρα με το Ραδιογω­νιόμετρο ήταν ακόμα πιο εν­θαρρυντικό. Έδειχνε πως παρά το τρα­βέρσο με την πρύμνη, το Gulf stream μας είχε συμπαρασύρει α­πρόσμενα, περισσότερο απ’ ότι ανέμενα, προς τον προορισμό μας, απομακρύνοντάς μας ταυτό­χρονα από τον τυφώνα.

Το μεσημέρι φάνηκε καθαρά ότι βελτιώθηκε και άλλο ο καιρός, γεγονός που έδωσε τη δυνατότητα να προχωρήσω ακόμα περισσό­τερο προς την κανονικότητα της πορείας μας και παράλληλα ν’ αυ­ξήσουμε την ταχύτητά μας στις 75 RPM.

Αναφορικά τώρα για την περιοχή.

Το Τρίγωνο των Βερμούδων, όπου απρόσμενα δημιουργήθηκε η χαμηλή πίεση και ο τυφώνας, φυσικά και ΔΕΝ είναι δυνατόν να δαιμονοποιηθεί η κατάσταση, επειδή η χαμηλή πίεση δημιουργή­θηκε από την καιρική ακολουθία. Βέβαια, τους περασμένους αιώ­νες όπου δημιουργήθηκε ο θρύλος του τριγώνου των Βερμούδων (ή του ΔΙΑΒΟΛΟΥ όπως είχε επικρα­τήσει να λέγεται η περιοχή), τα μέσα αντίδρασης ήταν πολύ περισ­σότερο περιορισμένα ή κάποιες εποχές ανύπαρκτα, τα σκάφη ήτα­νε λιγότερο ανθεκτικά στην κακο­καιρία, τα τηλεπικοινωνιακά μέσα εμβρυακά και όλα αυτά και αρ­κετά ακόμα, παρείχαν αρκετή τροφή στους δημοσιογράφους για να διογκώνουν, κατά το δοκούν, προς ίδιον όφελος τα γεγονότα.

Αυτά δεν σημαίνουν ότι οι ισχυρισμοί για περίεργες μαγνητικές δυνάμεις και εμπειρίες ιδιαίτερου τύπου δεν έχουν καμιά βάση.

ΟΙ επιστήμονες είναι πλέον σε θέση να παρέχουν πειστήρια για απο­κλίσεις από τα συνήθη στη θαλάσσια αυτή περιοχή, έχοντας κατα­γράψει ιδιαίτερους σχηματισμούς στον βυθό του τριγώνου των Βερμούδων.

Ενώ όμως οι Ναυτικές αρχές των πλησίον χωρών δεν αναγνωρί­ζουν το Τρίγωνο των Βερμούδων ούτε και καταγράφουν τα χρονικά του, κάμνοντας λόγο για φανταστικά σενάρια., τα πλοία και αερο­σκάφη που έχουν χαθεί στα όρια του ΜΟΝΟ φανταστικά ΔΕΝ ΕΊ­ΝΑΙ.

Τα τελευταία 100 χρόνια στο διαβόητο Τρίγωνο έχει σημειωθεί ένας αξιοσημείωτος αριθμός περίεργων εξαφανίσεων αεροπλάνων και καραβιών και ανθρώπων φυσικά, που το μέγεθός του δεν δι­καιολογείται από τους κοραλλιογενείς υφάλους της περιοχής οι οποίοι ανέκαθεν αποτελούσαν βέβαια φόβητρο των ναυτικών.

Αναφορές κάνουν λόγο για πάνω από 100 χαμένα αεροπλάνα και καράβια εκεί, με ακριβό φόρο σε ανθρώπινες ζωές -άνω των 1.000. Η αμερικανική ακτοφυλακή ωστόσο ισχυρίζεται, ότι τίποτε το περίεργο ΔΕΝ συμβαίνει και ότι οι αριθμοί αυτοί ΔΕΝ αποκλί­νουν από το κανονικό.

Εμείς πάντως με το ΜΑΡΙΤΣΑ φύγαμε ΣΧΕΔΟΝ ΑΛΛΩΒΗΤΟΙ από την περιοχή και συνεχίσαμε το ταξίδι μας για τη Βοστώνη όπου φθάσαμε με καθυστέρηση βέβαια 3 ημερών, αλλά χωρίς ουσιώδεις ζημιές.

Το θέμα της αποκόλλησης της λαμαρίνας το είχαμε επιλύσει έ­στω και προσωρινά, αλλά, όπως τελικά εξελίχθηκε η κατάσταση, μέχρι τον επόμενο δεξαμενισμό. Όσο για το σκεπαστό του επίστε­γου και αυτό με τον χρόνο μας θα το αντιμετωπίζαμε με την αγορά ορισμένων μαδεριών από τη Βοστώνη. Εκείνο που μας στενοχώρη­σε όλους, ήταν οι πολλές και ουσιώδης ζημιές (απ’ ότι μάθαμε) που υπέστη το ΚΕΤΤΥ, το οποίο έφθασε με καθυστέρηση 4 ημερών στο λιμάνι. Κάθισε άλλες τόσες ημέρες για επισκευές, μετά από άλλες πέντε επί πλέον ημέρες για Gasfree, και μ΄ ένα σοβαρό ποσό χρη­μάτων, καθ΄ ότι έγινε (εξαναγκασθέντες προς τούτο) από συνεργείο ξηράς, άσχετα βέβαια αν θα καλυπτόταν αργότερα από την ασφά­λειά του. Στη Βοστώνη εμείς καθίσαμε 2 ημέρες και εν συνεχεία φύγαμε για Βενεζουέλα, όπου φθάνοντας με συγκίνησε ιδιαίτερα ένα γράμμα της Μητέρας μου, ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ, ότι για 2 ημέρες (την περίοδο των ημερών του τυφώνα), μ’ έβλεπε στον ύπνο της συνέ­χεια με κάτασπρα μακριά γένια και μαλλιά.

Από τότε άρχισα να πιστεύω στην τηλεπάθεια. Πάντα δε, όταν περνούν από τη σκέψη μου τα παραπάνω συμβάντα, αισθάνομαι ένα ρίγος να με διαπερνά.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ