Ο Ρατζές Κουχάν διένυσε 2.000 χιλιόμετρα σε 10 ημέρες. Ο 26χρονος είναι μετανάστης που έχει εγκαταλείψει το σπίτι του νότια της Ινδίας για να βρει δουλειά και μια καλύτερη τύχη σε μια μεγαλύτερη περιοχή κοντά στα σύνορα με το Νεπάλ.
Όταν η Ινδία ανακοίνωσε το lockdown στις 24 Μαρτίου για τον περιορισμό του κορονοϊού, παρά το γεγονός ότι μετρούσε μόνο 450 περιπτώσεις κρουσμάτων, οι πόλεις ανέστειλαν τις λειτουργίες τους, με αποτέλεσμα περίπου 100 εκατομμύρια αγρότες από την ευρύτερη περιοχή που είχαν μετακομίσει σε πόλεις για δουλειά, όπως και ο Κουχάν, να είχαν εγκλωβιστεί στην περιοχή χωρίς δουλειές, φαγητό ή χρήματα.
Χωρίς τρόπο να επιβιώσουν στις πόλεις, και καθώς το σιδηροδρομικό δίκτυο της Ινδίας έκλεισε στο μεγαλύτερο μέρος του, πολλοί πήραν τη δύσκολη απόφαση να περπατήσουν πολλά χιλιόμετρα πίσω στις οικογένειές τους.
Ο Κουχάν γνώριζε τους κινδύνους. Ωστόσο, στις 12 Μαΐου, αποφάσισε να αψηφήσει τους αυστηρούς νόμους της καραντίνας και να ξεκινήσει τη διαδρομή των 2.000 χιλιομέτρων από το Μπανγκαλόρ, στο χωριό του στη βόρεια πολιτεία του Ουτάρ Πραντές. Καθώς οι έλεγχοι της αστυνομίας ήταν εντατικοί σε φορτηγά και άλλα μεταφορικά μέσα, ο ίδιος έπρεπε να αποφύγει τα σημεία ελέγχου εξαναγκαζόμενος πολλές φορές να περπατάει για ώρες χωρίς στάσεις ανακαλύπτοντας διαδρομές που δεν θα τον έφερναν αντιμέτωπο με τις αρχές. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του έτρωγε μπισκότα και έπινε τσάι για να επιβιώσει.
Πολλοί εργαζόμενοι που ήθελαν να γυρίσουν σπίτι τους προσπάθησαν να κλείσουν εισιτήρια, ωστόσο ο περιορισμένος αριθμός και οι αυστηροί έλεγχοι για να δοθεί άδεια μετακίνησης σε κάποιον είχαν ως αποτέλεσμα μόνο 10.000 από τα 214.000 αιτήματα μετακίνησης να ικανοποιηθούν.
Ο Κουχάν μαζί με αρκετούς ακόμα δεν στάθηκαν τυχεροί για να εξασφαλίσουν κάποιο εισιτήριο και έτσι οδηγήθηκαν σε ένα εξοντωτικό ταξίδι. Μετά από 46 ώρες, είχαν περάσει τα πρώτα από τα πέντε κρατικά σύνορα που θα συναντούσαν, έχοντας διανύσει μόλις 120 χιλιόμετρα. Οι υψηλές θερμοκρασίες έκαναν ακόμα πιο δύσκολο το ταξίδι. Ο Κουχάν διέσχιζε περίπου 8 χιλιόμετρα την ώρα με μικρές στάσεις ανά δυο ώρες. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού χρειάστηκε ακόμα και να διασχίσει ένα ποτάμι μαζί με άλλους που ταξίδευαν για την επιστροφή τους ώστε να γλιτώσουν τους ελέγχους της αστυνομίας. Το καλό ήταν βέβαια, ότι περαστικοί αλλά και ντόπιοι, από τις περιοχές που διένυαν τους βοηθούσαν δίνοντας τους φαγητό ή και χρήματα.
«Όταν επιτέλους περάσαμε και τα τελευταία σύνορα, την ένατη ημέρα, δεν αισθανόμουν πόνο ή κόπωση καθώς ήξερα ότι πλησιάζω πια στο σπίτι μου», αναφέρει χαρακτηριστικά, τονίζοντας ότι «είναι ένα ταξίδι που θα θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή».
