Οι ευαίσθητοι άνθρωποι πληγώνονται βαθιά, όταν τα συναισθήματα αγάπης τους όχι μόνο δεν αναγνωρίζονται, αλλά χρησιμοποιούνται προς εκμετάλλευση. Στην πραγματικότητα, δεν είναι ακριβώς τα συναισθήματα, αλλά το ίδιο το άτομο που το χρησιμοποιούν και το εκμεταλλεύονται, για να περάσουν καλά και μετά το εγκαταλείπουν και το κάνουν να νιώθει ανάξιο να αγαπηθεί.
Δεν έχουμε όλοι οι άνθρωποι τον ίδιο βαθμό ψυχικής ανθεκτικότητας για να αντιμετωπίσουμε τέτοιου είδους καταστάσεις. Τα συναισθήματα είναι πολλά και διάφορα ύστερα από ένα χωρισμό όπου νιώθεις ότι απλά σε χρησιμοποίησαν. Απογοήτευση, ματαίωση, θλίψη, αμηχανία, απόγνωση, πένθος, ακόμη και σκέψεις αυτοκτονίας. Νιώθεις ότι δεν αξίζεις τίποτα, ότι η ζωή σου έχει τελειώσει εδώ, ότι έχασες τον χρόνο σε μια σχέση που ήταν ένα τίποτα, ότι δεν έχεις ή δε θέλεις να ζήσεις κάτι άλλο. Και ότι αφού δε σ’ αγάπησε κι αυτό το άτομο, ποιος πρόκειται να σ’ αγαπήσει;
Οι επιλογές είναι πολλές: να λυπηθείς και να προσπαθείς να γυρίσεις σελίδα, να παρακαλέσεις ώστε να γυρίσει πίσω, να αναζητήσεις εκδίκηση, να μείνεις προσδοκώντας μια ανέλπιστη επιστροφή, κ.ο.κ. Τι γίνεται όμως όταν δεν μπορείς απλά να το ξεπεράσεις και οι σκέψεις αυτοκτονίας ξεπηδούν άξαφνα, πνίγουν τη λογική και φαντάζουν ως η μόνη επιλογή;
Κάτω από συνθήκες τόσο έντονης συναισθηματικής φόρτισης χάνεται η λογική και παίρνουμε αποφάσεις εν θερμώ, βεβιασμένες, απερίσκεπτες και επιπόλαιες. Ας σκεφτούμε όμως ότι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να πάρουμε την οποιαδήποτε απόφαση. Ας δώσουμε λίγο χρόνο στον εαυτό μας για να προβληματιστούμε σχετικά με κάποιες σκέψεις και ερωτήματα που ακολουθούν:
Προβαίνοντας σε μια τέτοια πράξη δεν εκδικούμαστε αυτόν που ήταν ο ηθικός αυτουργός και μας οδήγησε στο να σκεφτόμαστε να βάλουμε ένα τέλος στη ζωή μας. Εκδικούμαστε και τιμωρούμε τον ίδιο μας τον εαυτό, δηλαδή τιμωρούμε αυτόν που δεν έφταιξε σε κάτι, τιμωρούμε το θύμα της υπόθεσης. Για ποιον λόγο όμως; Γιατί τα συναισθήματά μας ήταν αθώα και ειλικρινή; Γιατί νιώσαμε αληθινή αγάπη; Γιατί ήμασταν δοτικοί και φροντίζαμε να μην προσβάλουμε και να μην προδώσουμε; Για ποιον ακριβώς λόγο θα πρέπει να τιμωρήσουμε τον εαυτό μας;
Ο άλλος αξίζει περισσότερο από τον ίδιο μας τον εαυτό; Είναι τόσο πολύτιμος που θέλουμε να θυσιάσουμε την ίδια μας τη ζωή για την απόρριψη που δεχτήκαμε; Τα λάθη μπορούν να διορθωθούν και οι σχέσεις μας να βελτιωθούν, με την αυτοκτονία δεν επιλύουμε τίποτα, γιατί όλα τελειώνουν εκεί…
Εφόσον δεν εκτιμήθηκε η αγάπη μας και όσα προσφέραμε σ’ αυτή τη σχέση, γιατί θεωρούμε ότι θα νοιαστεί το άτομο που μας εγκατέλειψε; Γιατί πιστεύουμε ότι θα συγκινηθεί από την αποτρόπαιη πράξη της αυτοκτονίας; Ίσως να δώσουμε και πάτημα, μια δικαιολογία ότι δεν ήμασταν καλά στο μυαλό και η πράξη μας το αποδεικνύει. Δε λυπήθηκε τότε που είπε το οριστικό αντίο, χωρίς να σεβαστεί και να νοιαστεί αν ο κόσμος μας καταρρεύσει από τη φυγή του. Γιατί, λοιπόν, τώρα να νοιαστεί για τη δική μας φυγή; Τη φυγή όχι απλώς από τη ζωή του, αλλά τη φυγή από τη δική μας ζωή.
Έχουμε ποτέ σκεφτεί ότι ίσως και να χαρεί, γιατί ήταν ένας άνθρωπος που δεν έχει μάθει να αγαπά κι έτσι… θα συνεχίσει μια ώρα αρχύτερα για το επόμενο θύμα;… δίχως πλέον να σκεφθεί ότι υπάρχουμε εκεί και ότι περιμένουμε… Έχουμε σκεφτεί ότι βάζοντας ένα τέλος για αυτό τον λόγο στερούμε από τον εαυτό μας να αγαπηθεί πραγματικά από έναν άλλο άνθρωπο που θα μπορέσει να μας εκτιμήσει, να μας νοιαστεί, να μας δώσει όλα όσα δεν πήραμε από κανέναν: συναισθηματική πληρότητα, τρυφερό χάδι, ζεστή αγκαλιά, στοργή, αφοσίωση, γαλήνη, ηρεμία, εγκαρδιότητα, αλληλεγγύη, υποστήριξη, ενσυναίσθηση, μοίρασμα, συντροφιά… και τελικά συναισθηματική και ψυχική ωρίμανση…;
