- Γράφει η Μαρία Άνθη
Αυτό που δεν κατάφερε για πολλά χρόνια το Παγκόσμιο Καταναλωτικό και Οικολογικό Κίνημα, το κατάφερε η πανδημία του κορονοϊού, μέσα σε τρεις μήνες. Πτώση της κατανάλωσης σε μεγάλο ποσοστό, με αποκορύφωμα της πτώση της ζήτησης πετρελαίου συμπαρασύροντας ταυτόχρονα μια σειρά άλλων προϊόντων στην αγορά.
Σε συνθήκες κανονικότητας, οι σειρήνες του καταναλωτισμού συνοδευόταν με διαφήμιση , τάσεις και επίκτητες αξίες ζωής. Είχαν τον τρόπο να σαγηνεύουν τους καταναλωτές, ο οποίοι χρεωνόταν με σημαντικά ποσά προς τέρψιν της κατανάλωσης, αυτό που λέμε shopping και “ψυχοθεραπεία” είτε διακοπές αναψυχής με διακοποδάνεια και άλλα…
Η πανδημία ήλθε για να αναδιατάξει τις προτεραιότητες και αξίες ζωής θέτοντας πρώτα από όλα την υγεία και τη διατροφή αφήνοντας τις πολυτέλειες κατά μέρος. Το σλόγκαν “Μένουμε Σπίτι”, συνέβαλε αποφασιστικά σε αυτή τη στάση ζωής.
Με τη δοκιμασία των περιοριστικών μέτρων διαπιστώσαμε ότι μπορούμε να εξοικονομούμε πόρους από πολλές περιττές ενέργειες. Σε πολλές περιπτώσεις υπήρξε μαζική φρενίτιδα καταναλωτισμού. Αυτό συμβαίνει όταν κάποιος έχει στη ντουλάπα του πληθώρα ενδυμάτων και παπουτσιών, μάρκες και αξεσουάρ που μπορεί να του είναι και αχρείαστα. Συμβαίνει με το συνωστισμό στα Ινστιτούτα ομορφιάς, τα καφέ, τα γεμάτα μπαρ κ.ο.κ
Όλο αυτό το σκηνικό το εξυπηρετούσε μια “βιομηχανία”, ανελέητης καθημερινής προπαγάνδας με τη συμβολή του life style, της σύγχρονης κοινωνίας και τα trendy νέα προϊόντα. Αυτών των αγαθών, που για να σε αποδέχονται θεωρούνται must και των πολύ in καταστάσεων όπως άλλωστε έχουν εισαχθεί ως όροι τους και στη καθομιλουμένη. Πώς πρέπει να είσαι must, τι θα φοράς πού θα κάνεις διακοπές για να σε θαυμάζουν, να σε “κυκλοφορούν”.
Κι όλα αυτά σε μια ανταγωνιστική κοινωνία η οποία λειτουργούσε με πλαστικές αξίες και με τη ζωή της επιφάνειας. Μιας απληστίας η οποία εν τέλει τροφοδοτούσε την κοινωνική ανισότητα.
