Το «Lemon», το επιτυχημένο πείραμα των Experimento, βασισμένο στο βιβλίο «Novecento», του Alessandro Baricco, ολοκληρώνει τις παραστάσεις του στο Μπάγκειον, την Κυριακή 9 Φεβρουαρίου και στη συνέχεια ταξιδεύει σε Τρίπολη και Θεσσαλονίκη.
Η απίστευτη ιστορία του 1900, που γεννήθηκε πάνω σ’ ένα καράβι και δεν κατέβηκε ποτέ από αυτό, συναντά την προσωπική ιστορία του καθενός από εμάς φέρνοντας στην επιφάνεια το υπαρξιακό ερώτημα: Εσύ φοβάσαι να κατέβεις από το πλοίο που γεννήθηκες;
Σε διασκευή-σκηνοθεσία Γεωργίας Τσαγκαράκη και μετάφραση Σταύρου Παπασταύρου, ο ποιητικός μονόλογος “Novecento”, μετατρέπεται σε μία ζωντανή ρέουσα αφήγηση, όπου το χαρισματικό ντουέτο του Lemon γίνεται ένα σώμα κατακλύζοντας με την ενέργειά του τη σκηνή.
«Κανείς δεν είναι ξεγραμμένος άμα έχει έτοιμη μια καλή ιστορία και κάποιον για να του τη διηγηθεί». Ο ηθοποιός, πιανίστας και δημιουργός του ταξιδιού του Lemon, Μελαχρινός Βελέντζας, μιλάει στη «Ρ» για την παράσταση και τους φόβους που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε καθώς εξελισσόμαστε.
Ένα 2 men show. Πείτε μας λίγα λόγια γι’ αυτό το εγχείρημα.
Από το ξεκίνημα αυτού του ταξιδιού μέχρι σήμερα έχουν γραφτεί πολύ όμορφα και συγκινητικά σχόλια τόσο για τη χημεία μας, με τον συνάδελφό μου Γιώργο (Δρίβα), όσο και για το πρωτότυπο ταξίδι του Lemon ανάμεσα στη στεριά και στη θάλασσα.
Πρόκειται για μία πολυδιάστατη απόδοση της απίστευτης ιστορίας του πιανίστα 1900, όπου ο ένας ρόλος δεν θα μπορούσε να υπάρχει χωρίς τον άλλον. Μέσα από αυτή την ισορροπία, θα σας έλεγα πως πρωταγωνιστής στο Lemon είναι η ίδια η ιστορία. Με αυτήν ταυτίζονται οι θεατές και συναντούν τη δική τους προσωπική ιστορία. Όλα εκείνα που φοβήθηκαν ή δεν τόλμησαν να κάνουν στο πέρασμα του χρόνου. Κάθε φορά, λοιπόν, προσπαθούμε με τον Γιώργο «να ακουστεί η ιστορία», γιατί αυτό είναι το στοιχείο που θα επιτρέψει την επικοινωνία των θεατών με το έργο μέσα από τη δική μας αφήγηση.
Υποδύεστε τον 1900. Τι σας γοητεύει σε αυτό τον ρόλο;
Ο 1900 φέρει κάτι ρομαντικό. Είναι βγαλμένος από μία άλλη εποχή, όχι τόσο από χρονολογική άποψη, όσο από τον τρόπο με τον οποίο βλέπει τα πράγματα. Ορφανός από γονείς, ορφανός, για δεύτερη φορά, όταν πέθανε ο ναύτης που τον βρήκε και τον μεγάλωσε. Τα κατάφερε να γίνει ο σπουδαιότερος πιανίστας που γνώρισε ποτέ ο Ωκεανός. Αυτός ο άνθρωπος κουβαλά μία δόση υγιούς τρέλας. Είναι εκείνη η τρέλα που όταν η φουρτούνα έρχεται, εσύ επιλέγεις να χορέψεις και να τραγουδήσεις. Είναι εκείνη η τρέλα που σου ψιθυρίζει να μην παίξεις τις «κανονικές νότες», αλλά να παίξεις τις δικές σου προσωπικές νότες. Ο τρόπος ζωής του είναι αντισυμβατικός. Όπως και η επιλογή του να μην κατέβει από το καράβι που τον γέννησε και τον μεγάλωσε. Είναι εκείνο το καράβι που τον σκοτώνει στο τέλος μ’ έναν τρόπο ποιητικό καθώς στο έργο μας και ανάλογα το μέρος όπου παίζουμε το Lemon, πότε χάνεται μέσα στη μήτρα του πιάνου, πότε αιωρείται απ’ το ταβάνι, πότε βουτά στη θάλασσα για να χαθεί στον βυθό της. Με γοητεύει τόσο στο θέατρο όσο και στη ζωή η δυνατότητα να ακολουθούμε τον προσωπικό μας δρόμο. Να μη συμβιβαζόμαστε. Να μη φοβόμαστε στο τέλος της διαδρομής να υποστηρίξουμε τη δική μας επιλογή.
Η παράσταση έχει πάρει αλλεπάλληλες παρατάσεις από το ξεκίνημά της στο Μπάγκειον. Ποια είναι τα στοιχεία που αγάπησαν οι θεατές και την αγκάλιασαν;
«Κανείς δεν είναι ξεγραμμένος άμα έχει έτοιμη μια καλή ιστορία και κάποιον για να του τη διηγηθεί». Είναι μια παράσταση που αναδείχθηκε στόμα-στόμα ως αποτέλεσμα ατελείωτης δουλειάς και επιμονής, η οποία έχει ξεκινήσει εδώ και 2 χρόνια. Είναι μια συνειδητή επιλογή μου να δίνω χρόνο στα πράγματα, διότι ο χρόνος είναι εκείνο το στοιχείο που επιτρέπει την εξέλιξη των πραγμάτων. Αυτό που βλέπει ο θεατής όταν έρχεται στο Μπάγκειον έχει τον σπόρο του πίσω στον χρόνο, στις παραστάσεις που έχουν προηγηθεί σε πρωτότυπους προορισμούς και μη θεατρικές σκηνές, στο πρώτο μας ταξίδι στο εξωτερικό (Ρουμανία), στην οργάνωση της όλης παραγωγής. Ο κόσμος δεν γνωρίζει πολλές φορές πόση δουλειά απαιτεί μία παράσταση. Και δεν εννοώ τη δουλειά επί σκηνής, που από μόνη της είναι ένα πολύ μεγάλο κομμάτι. Εννοώ αυτό που ονομάζουμε παραγωγή –καλλιτεχνική παραγωγή και η οποία είναι μία παράλληλη σκηνοθεσία σε διαρκή διάλογο με το ίδιο το έργο, μία καλλιτεχνική πράξη δηλαδή. Τo Lemon, λοιπόν, είναι μία τίμια και πολύπλευρη δουλειά, εντός κι εκτός σκηνής και αυτό είναι που αναγνωρίζουν οι θεατές. Το μυστικό της επιτυχίας του βρίσκεται σε όσα οι θεατές βλέπουν επί σκηνής και κυρίως σε όλα εκείνα που παραμένουν στην αθέατη πλευρά αυτής και τα οποία σχετίζονται με καλλιτεχνικές επιλογές. Όταν επέλεξα το Μπάγκειον, ένιωθα πως ήταν το καταλληλότερο μέρος στην Αθήνα γι’ αυτή την ιστορία. Πάντα πρέπει να έχεις έναν ισχυρό λόγο πίσω από την καλλιτεχνική σου επιλογή. Αυτό εισπράττει ο θεατής: τον λόγο που κάνεις τα πράγματα κι ας μην μπορεί να τον εξηγήσει. Τον αισθάνεται και αυτό είναι αρκετό. Έτσι, η αίθουσα χορού του Μπάγκειου έγινε η αίθουσα χορού του Βιρτζίνιαν. Επίσης, υπάρχουν πολλές παράλληλες δράσεις που πλαισιώνουν την παράσταση, όπως η φωτογραφική έκθεση με τους τόπους όπου έχουμε ταξιδέψει, τα live με φίλους μουσικούς μετά την παράσταση που μας ταξιδεύουν εκεί όπου ο 1900 δεν έχει πάει ποτέ, η πρόσφατη δράση #theatroxwriskinito, όπου προτείνουμε στους θεατές να αφήνουν το κινητό τους εκτός της αίθουσας χορού, σ’ ένα ειδικά διαμορφωμένο spot, όπου το τοποθετούμε με ασφάλεια και το παραλαμβάνουν μετά το τέλος του έργου. Θέτω το Lemon σε μια διαρκή κίνηση με ερευνητική διάθεση και πρόθεση να γίνονται πράγματα που μας αφορούν. Όλα αυτά συνθέτουν μια συνολική καλλιτεχνική πρόταση, η οποία σχετίζεται με την αντίληψή μου περί θεάτρου και μετατρέπουν την παράσταση σε εμπειρία.
Εσείς φοβάστε να κατεβείτε από το «πλοίο» όπου γεννηθήκατε;
Όταν πήρα την απόφαση να ξεκινήσω το ταξίδι του Lemon με όλες τις δυσκολίες που τότε ήξερα και όλες εκείνες που θα ανακάλυπτα στην πορεία, σίγουρα δεν φοβήθηκα να κατέβω από το πλοίο μέσα στο οποίο βρισκόμουν έως τότε. Ξέρετε, ταξιδεύουμε διαρκώς στη ζωή μας. Τα πιο δύσκολα ταξίδια (και γι’ αυτό είναι και τα πιο όμορφα, κατά τη γνώμη μου) είναι εκείνα που μας μετακινούν και μας εξελίσσουν. Καθώς ταξιδεύουμε, απομακρυνόμαστε από εκεί όπου ήμασταν πριν, αλλά μ’ έναν τρόπο επιστρέφουμε σε όλα όσα έχουμε ζήσει. Κάθε φορά αντιμετωπίζουμε φοβίες που συνδέονται με τον τρόπο που έχουμε μεγαλώσει. Στο «σπάσιμο» αυτών των φόβων μας περιμένει ένα καινούριο πλοίο μέσα στο οποίο ξαναγεννιόμαστε. Νομίζω πως το, κάθε φορά, καινούργιο πλοίο είναι εκείνο το αρχικό όπου γεννηθήκαμε. Μόνο που εμείς δεν είμαστε πια οι ίδιοι. Και δεν είμαστε, γιατί δεν φοβηθήκαμε να εξελιχθούμε.
Συντελεστές παράστασης
Διασκευή | Σκηνοθεσία | Κίνηση: Γεωργία Τσαγκαράκη
Μετάφραση: Σταύρος Παπασταύρου
Σκηνογραφία: Νατάσα Τσιντικίδη
Κατασκευή πιάνου: Θωμάς Μαριάς
Κοστούμια: Κέλλυ Σταματοπούλου
Ηχητικός σχεδιασμός | Stage manager: Λευτέρης Δούρος
Σχεδιασμός φωτισμού: Αλέξανδρος Θεοφυλάκτου
Φωτογραφίες: Γιώργος Καπλανίδης, Παναγιώτης Αγκαβανάκης, Χάρης Γερμανίδης
Γραφιστικός σχεδιασμός: Ελένη Σαραντοπούλου
Video | Trailer: Παναγιώτης Αγκαβανάκης
Location scouting: Λουκία Μπατσή
Stunt rigger: Ηλίας Φωτεινός
Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Μελαχρινός Βελέντζας
Παίζουν: Μελαχρινός Βελέντζας (1900), Γιώργος Δρίβας (Τιμ Τούνι)
Lemon σε περιοδεία | Πρόγραμμα παραστάσεων
Μπάγκειον: Παρασκευή 31.01 (21:15) / Σάββατο 01.02 (19:00 & 21:15) / Κυριακή 02.02 (20:00) / Παρασκευή 07.02 (21:15) / Σάββατο 08.02 (19:00 & 21:15) / Κυριακή 09.02 (20:00)
Τρίπολη | Μαλλιαροπούλειο Θέατρο: Σάββατο 15 Φεβρουαρίου (21:00)
Θεσσαλονίκη | Θέατρο Αυλαία: Τρίτη 18.02 (21:00) / Παρασκευή 21.02 (21:00 / Σάββατο 22.02 (19:00 & 21:00) / Κυριακή 23.02 (20:00)
Μπάγκειον Ξενοδοχείο
Πλατεία Ομονοίας 18
www.ert.gr
Μαρίνα Μπουκουράκη