- Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος στην Romfea.gr
Είχαμε την εύνοια να είμαστε φοιτητές στη Θεολογική Σχολή Αθηνών, λίγα χρόνια πριν συνταξιοδοτηθεί και γίνει ομότιμος, ο αείμνηστος καθηγητής πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός.
Αναπτύξαμε με δική μας πρωτοβουλία και δική του ανταπόκριση στέρεη πνευματική σχέση μαζί του. Συζητούσαμε στο γραφείο του, όπου μας δεχόταν, εμάς και πολλούς άλλους φοιτητές, με σεμνότητα και ευγένεια, με χαρά και προθυμία, παρότι ήταν ένα υψηλό πνευματικό ανάστημα, χωρίς να κουράζεται.
Εκεί, έχοντας απέναντί μας ένα απλό και προσηνή δάσκαλο, όμως ταυτόχρονα ευπρεπή, σοβαρό και εμπνευσμένο, με αδιαμφισβήτητη παιδεία, ρουφούσαμε όχι μόνο τις γνώσεις του, που έδειχναν την ευρυμάθειά του, όχι μόνο τις αξίες της Ελληνορθόδοξης παράδοσης, μέσα από τις οποίες επεδίωκε την ηθική εξύψωση και αναγέννηση, αλλά κυρίως τη σοφία του, η οποία δεν εκφραζόταν επιδεικτικά, αλλά με την απλότητα και την αγνότητα, που συναντά κανείς σε φωτισμένους ανθρώπους, οι οποίοι ξέρουν να αγαπούν αληθινά.
Αξέχαστες θα μας μείνουν οι λειτουργίες, που τελούσε στο εκκλησάκι της Θεολογικής Σχολής. Όταν οι φοιτητές μαθαίναμε πως ιερουργεί ο μακαριστός π. Γεώργιος Μεταλληνός, κατακλύζαμε το ναό. Μας συνέπαιρνε, χωρίς να καταλαβαίνουμε το πως, η μυσταγωγία του.
Τι εξαίρετος λειτουργός! Η όλη κατανυκτική στάση του στο θυσιαστήριο σκόρπιζε μια θεία πνοή και όσο καταπονημένοι και αν ήμασταν, είτε από τη μελέτη, είτε από τα κακοτράχαλα γυρίσματα της ζωής, εφοδιαζόμασταν με τα θεία καύσιμα.
Και τον νιώθαμε γεμάτο μέσα του, να ακτινοβολεί αβίαστα στο περιβάλλον του το κοντινό και μακρινό. Θυμόμαστε, ήταν πολύ αργά το απόγευμα. Περάσαμε από το εκκλησάκι της Θεολογικής Σχολής, για να ανάψουμε ένα κεράκι.
Εκεί, είδαμε σε μια γωνία τον π. Γεώργιο να εξομολογεί με το επιτραχήλιο έναν φοιτητή. Και από τα μάτια του έτρεχαν σαν ποτάμι τα δάκρυα… Άλλες φορές τον συναντούσαμε στους διαδρόμους της στιγμής. Δεν προσπερνούσε κανέναν φοιτητή.
Στεκόταν και, με αυτή τη λάμψη την ξεχωριστή, που είχε στα μάτια του, αποτύπωμα της καθαρής καρδιάς του, εξεδήλωνε το ενδιαφέρον του. Ένα ενδιαφέρον, που δεν περιοριζόταν μόνο σε θεωρητικές προσεγγίσεις, αλλά πολλές φορές έπαιρνε και τη μορφή οικονομικής ενίσχυσης. Ναι, έδινε χρήματα σε φτωχούς φοιτητές.
Το ομολογούν συγκινημένοι οι ίδιοι. Δίδασκε ως ακαδημαϊκός δάσκαλος, αλλά δίδασκε και ως Άνθρωπος, αφού αγωνιούσε και νοιαζόταν για τους νέους και έβρισκε τρόπους καλής επικοινωνίας μαζί τους.
Ας μη θεωρηθεί ως υπερβολή, αν γράψουμε, αυτό, που αισθανόμαστε. Ότι, δηλαδή, ήταν έτοιμος από καιρό για τη μεγάλη ώρα, για το ουράνιο ταξίδι του, αφού από μέσα του είχαν φύγει τα αγκάθια.
Είχε οργωθεί και καλλιεργηθεί το έδαφος. Τα φλογερά λόγια του, τα συγγράμματά του, η εύχυμη ζωή του, και κυρίως το αστραφτερό βλέμμα του θα μας τον θυμίζουν για πάντα ως μια εξαίρετη προσωπικότητα.