Είναι καιρός τα συνδικάτα να αποκτήσουν υποτυπώδη συναισθηματική νοημοσύνη και να ξεπεράσουν επιτέλους ζημιογόνες και για τους ίδιους τους εργαζόμενους πρακτικές των προηγούμενων δεκαετιών.
Η εορταστική Αθήνα δοκιμάστηκε την Τρίτη στο μέγιστο βαθμό από την τετράωρη στάση εργασίας των εργαζομένων στο Μετρό.
Η αιφνίδια απεργιακή κινητοποίηση – αποφασίστηκε και ανακοινώθηκε αργά το βράδυ της Δευτέρας – βρήκε την επομένη το πλήθος των μετακινούμενων με το μετρό απροετοίμαστο και ανάγκασε περίπου 1.000.000 επιβάτες να αναζητήσουν άλλους τρόπους μεταφοράς.
Οι περισσότεροι αναγκάστηκαν να χρησιμοποιήσουν τα ιδιωτικά τους αυτοκίνητα με αποτέλεσμα να επικρατήσουν συνθήκες ατελείωτης κυκλοφοριακής συμφόρησης στους δρόμους της Αθήνας, η πρωτεύουσα να παραλύσει και οι πολίτες να ταλαιπωρηθούν αφάνταστα.
Ηταν τέτοια η κίνηση που το κυκλοφοριακό έμφραγμα έλαβε παναττικές διαστάσεις και διατηρήθηκε μέχρι τις απογευματινές ώρες παρ’ ότι η στάση εργασίας έληξε στις 10 το πρωί.
Το συνδικάτο της ΣΤΑΣΥ κατέφυγε στην κινητοποίηση, με τις πρωτοφανείς συνέπειες για τους κατοίκους του λεκανοπεδίου, διαμαρτυρόμενο για τη μετακίνηση 24 εργαζομένων από τις διοικητικές υπηρεσίες στα εκδοτήρια σταθμών του Μετρό, προκειμένου να περιοριστούν οι μακρές ουρές και να μετριασθεί η ταλαιπωρία των επιβατών.
Για το αμετάθετο δύο δωδεκάδων εργαζομένων το συνδικάτο προχώρησε στην αιφνιδιαστική και απροειδοποίητη κινητοποίηση με τις γνωστές συνέπειες, χωρίς να νοιάζεται για τις κοινωνικές συνέπειες.
Γεγονός που προκάλεσε την οργή της πλειονότητας των πολιτών, οι οποίοι με συνεχείς αναρτήσεις στα social media κατηγορούσαν σκαιότατα το συνδικάτο και τους υπεύθυνους συνδικαλιστές για κοινωνική αναλγησία, χωρίς κανένα αίσθημα ευθύνης απέναντι στο κοινωνικό σύνολο.
Ακατανόητη από τους πολίτες η υπεραντίδραση των συνδικαλιστών για ένα θέμα δευτερεύον, συντεχνιακό και εν πολλοίς ασήμαντο.
Η κυβέρνηση αντέδρασε, ο πρωθυπουργός ζήτησε συγγνώμη από τους πολίτες και προανήγγειλε πρόβλεψη προσωπικού ασφαλείας ικανού να αποτρέπει την καθήλωση των συρμών στις ράγες του Μετρό.
Απεδείχθη μια κλασική, μαξιμαλιστικού τύπου, συνδικαλιστική αντίδραση που έφερε όλους τους πολίτες απέναντι και οδήγησε στα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα.
Ο υπερφίαλος και κοινωνικά ανάλγητος συνδικαλιστικός αριστερισμός ουδέποτε υπήρξε ωφέλιμος ακόμη και για εκείνους που υποτίθεται προστατεύει και εκπροσωπεί.
Είναι καιρός τα συνδικάτα να αποκτήσουν υποτυπώδη συναισθηματική νοημοσύνη και να ξεπεράσουν επιτέλους ζημιογόνες και για τους ίδιους τους εργαζόμενους πρακτικές των προηγούμενων δεκαετιών.
Η μεταπολίτευση έχει προ πολλού τελειώσει και οι μύθοι της επίσης…
ΤΟ ΒΗΜΑ