Δώδεκα χρόνια μετά την ίδρυση του Συλλόγου Πατεράδων Ξυλαγανής και τόσο ο πρόεδρος, όσο και τα υπόλοιπα μέλη του Συλλόγου, δηλώνουν πιστοί στο ραντεβού τους με τους τρόφιμους του Γηροκομείου Κομοτηνής, το προσωπικό και τη Διοίκησή του. Κάθε χρόνο επισκέπτονται το χώρο με χαμόγελα, τραγούδια και κρατώντας δώρα στα χέρια. Φέτος κάνουν το ίδιο για τις είκοσι εννέα γυναίκες και τους εννέα άνδρες του Γηροκομείου με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ηλικιωμένων.
«Επειδή τα οικονομικά του Συλλόγου δεν πάνε πολύ καλά, συντηρούμαστε μόνο από τις συνδρομές, τα ημερολόγια και τα cd, τα οποία ακόμη δεν τα πουλήσαμε, τους πήραμε όλους από μια πετσέτα, πέρσι τους είχαμε αγοράσει πυτζάμες. Μακάρι να μπορούσαμε καλύτερα» δηλώνει ο ακούραστος πρόεδρος, ο κος Βαγγέλης Μουζαλιώτης, με έγνοια κι αγάπη για τους ηλικιωμένους.
Το έργο του Συλλόγου, όπως λέει, είναι Φιλανθρωπικό. «Βοηθάμε τους απόρους, τους μαθητές, την εκδρομή του Γυμνασίου, πηγαίνουμε καθαρίζουμε τα νεκροταφεία. Όπου μας πούνε δεν λέμε όχι. Κάθε χρόνο δίνουμε ραντεβού στο γηροκομείο και οι άνθρωποι εκεί μας περιμένουν. Πάμε πιο πολύ όχι για τα δώρα, αλλά για να τους κρατήσουμε λίγη συντροφιά, την έχουν ανάγκη. Όταν πάμε , δεν μας αφήνουν να φύγουμε, θέλουν παρέα.»
Σύμφωνα με τον κο Μουζαλιώτη στις επισκέψεις αυτές δεν είναι λίγα αυτά τα οποία τους έχουν συγκινήσει, «Θα συζητήσουμε, θα γελάσουμε, μπορεί και να κλάψουμε. Για παράδειγμα γνώρισα μια γυναίκα η οποία σπούδασε δύο παιδιά και την άφησαν στο γηροκομείο χωρίς ποτέ να πάνε να την δουν ξανά. Αυτό που τους λείπει είναι η ανθρώπινη επαφή, η επικοινωνία. Μια παρέα, ένας λόγος.»
Η Παγκόσμια Ημέρα Ηλικιωμένων γίνεται αφορμή για τέτοιου είδους επισκέψεις. Πέρσι μαζί με το Σύλλογο Πατεράδων στις εγκαταστάσεις του χώρου βρέθηκε και ένα δημοτικό σχολείο. «Μισοαστεία και μισοσοβαρά, κάθε φορά που φεύγουμε λέμε: «Κι εμείς εδώ θα έρθουμε κάποια στιγμή» γιατί τα παιδιά σήμερα δεν θέλουν τους ηλικιωμένους. Εμείς οι παλιοί τους γονείς μας τους κοιτάξαμε, αλλά εμάς τα παιδιά δεν θα μας κοιτάξουν σίγουρα.» δηλώνει προβληματισμένος ο πρόεδρος. Και μοιράζεται μαζί μας μια ιστορία που του έλεγε η γιαγιά του, μια ιστορία που διδάσκει πολλά σε όλους μας.
«Θα πω μια ιστορία, μου την είχε πει η γιαγιά μου η Βαγγελιώ, κάθε φορά που την λέω δακρύζω: « Κάποτε ένας πατέρας έβαλε τον άρρωστο πατέρα του σε ένα μεγάλο καλάθι και παίρνοντας το μικρό γιο του μαζί πήγε και τον πέταξε σε ένα γκρεμό. Στην επιστροφή ο μικρός γιος του λέει «πατέρα δεν πήραμε το καλάθι» «τι να το κάνουμε παιδί μου, άχρηστο είναι» απάντησε ο πατέρας και ο γιος σχολίασε «κι εγώ που θα σε βάλω όταν θα έρθει η ώρα να σε πετάξω;» Αυτή η ιστορία μας διδάσκει πάρα πολλά.»
Φώτο: Βαγγέλης Μουζαλιώτης ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφία: Μαρία Νικολάου
www.ert.gr
Μαρία Νικολάου