Συναντώ συχνά ανθρώπους δυστυχισμένους, βυθισμένους στην απελπισία, στα όρια της κατάθλιψης, σε απόγνωση, εγκλωβισμένους σε αδιέξοδα, στριμωγμένους σε μια γωνιά…
Στην γωνιά του μυαλού τους, όπου δεν υπάρχει ούτε φως ούτε διέξοδος. Ακινητοποιημένοι, στέκονται ανήμπορο, σχεδόν άφωνοι, κοιτούν τον χρόνο να περνά, βλέπουν τη ζωή τους να περνά μπροστά από τα μάτια τους, τα χρόνια, τα πολύτιμα, να φεύγουν… Κι αυτοί μένουν! Μένουν σε μια σχέση χωρίς νόημα, χωρίς αγάπη, χωρίς ίχνος επικοινωνίας, χωρίς σεβασμό, χωρίς τίποτα απ΄ότι ήθελαν, ονειρεύτηκαν ή φαντάστηκαν. Σε μια σχέση που μόνο ζητάει, έχει υποχρεώσεις, ευθύνες και πολλά λόγια, σκληρές κουβέντες, απαξίωση και όχι σπάνια… σωματική κακοποίηση.
Κι αν όλα αυτά ακούγονται υπερβολές μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι γίνονται γύρω μας, δυστυχώς δίπλα μας, είναι σε κάποιο από τα σπίτια της διπλανής πόρτας…
Μπορώ να καταλάβω ότι όσο σκληρό κι αν ακούγεται αυτό το σενάριο, για πολλούς ανθρώπους που το ζουν δεν είναι εύκολο να φύγουν, να ξεφύγουν.
Είναι ο φόβος που τους κρατά αλυσοδεμένους και ανήμπορους, η απουσία κάθε πίστης και ελπίδας ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Ο φόβος για τον άλλον (σύζυγος, εργοδότης, κάθε λογής Αφεντικό…), ο φόβος για το άγνωστο, ο φόβος ότι «δεν θα τα καταφέρω…». Και είναι αλήθεια, ότι δεν είναι εύκολο, καθόλου εύκολο, να βγει κανείς από αυτό το βαθύ πηγάδι. Να πάει πού; Σε ποιον να απευθυνθεί; Ποιον να πιστέψει; Πού να ακουμπήσει; Οι άνθρωποι αυτοί έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους, έχουν χάσει κάθε ελπίδα… Όμως και πάλι, παρ’ όλη την δυσκολία, τον φόβο και την απελπισία, η επωδός δεν μπορεί να είναι ούτε το «δε βαριέσαι», ούτε το «τι τα ψάχνεις», ούτε το «δεν γίνεται τίποτα»…
Πρέπει να μπορούμε να αρθρώνουμε έναν λόγο ελπίδας και αισιοδοξίας, ότι έστω και έτσι, έστω και δύσκολα, έστω και λίγο, κάτι καλό μπορεί να γίνει, κάτι μπορεί να αλλάξει και ότι εν τέλει όσο δύσκολο κι αν είναι ο καθένας μας πρέπει να δώσει τον αγώνα του να φύγει, να ξεφύγει από τα δεσμά και να ζήσει ελεύθερος μια ζωή σε ανθρώπινο μέτρο.
