- Γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ
Στο πέρασμα των αιώνων έχουν συντελεστεί βαθύτατες αλλαγές σε ό,τι αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις και ιδιαίτερα στην αντιμετώπιση της Γυναίκας και τη θέση της στην κοινωνία. Οι αλλαγές αυτές συνετέλεσαν ώστε η Γυναίκα να πάψει να είναι παραγκωνισμένη και βγήκε στο προσκήνιο της Ιστορίας, συμμετέχοντας σε όλες τις δραστηριότητες της δημόσιας ζωής.
Ωστόσο, οι αγώνες της Γυναίκας συνεχίζονται. Σήμερα για πρώτη φορά διοργανώνεται και στην Ελλάδα, Παρασκευή 8 Μαρτίου, η Φεμινιστική Απεργία. Σε σχετική συνέντευξη Τύπου, φεμινιστικές οργανώσεις, γυναικείες συλλογικότητες, συνδικαλιστικές ενώσεις και τομείς γυναικών κομμάτων, κάλεσαν τις εργαζόμενες στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, αγρότισσες, φοιτήτριες, μαθήτριες και όλες τις γυναίκες, να σταματήσουν την εργασία και τα μαθήματα, να μην προχωρήσουν σε αγορές και να απέχουν από τις ενδοοικογενειακές υποχρεώσεις για ολόκληρη την ημέρα.
«Οι γυναίκες εξακολουθούν να αποτελούν την πλειοψηφία των ανέργων και των μακροχρόνια ανέργων, να αμείβονται λιγότερο από τους άνδρες για την ίδια δουλειά, να υποαντιπροσωπεύονται στο κοινοβούλιο, να αποκλείονται έμμεσα από τις πολιτικές και οικονομικές αποφάσεις, να υφίστανται έμφυλη βία και να είναι θύματα καταναγκαστικής πορνείας», τόνισε, μεταξύ άλλων η καθηγήτρια Πανεπιστημίου, Μαρία Γκατσούκα.
Ασφαλώς και δεν μπορούμε παρά να σεβαστούμε αυτές τις πρωτοβουλίες. Όμως είναι μερικά σημεία στα οποία θα μπορούσε κανείς να έχει αντιρρήσεις. Λόγου χάρη, όταν σημειώνεται πως «υποαντιπροσωπεύονται στο κοινοβούλιο», αυτό σηκώνει πολλή κουβέντα. Δηλαδή, θα εξακολουθήσουμε να θεωρούμε ότι είναι θέμα ποσόστωσης η συμμετοχή των γυναικών στα πολιτικά πράγματα; Είναι θέμα εξουσίας άραγε;
Τέλος πάντων, το ζητούμενο είναι με το μέσο της απλής λογικής να διευθετηθούν όλα τα επίμαχα ζητήματα της κοινωνίας που σχετίζονται με τη θέση της γυναίκας μέσα σ’ αυτήν. Είναι φανερό πως μπροστά στην οργανωμένη μειοψηφία που είναι οι άντρες ναυαγεί η πλειοψηφία που είναι οι γυναίκες. Είναι από αρχαιοτάτων χρόνων οργανωμένη η μειοψηφία μέχρι του σημείου να σκηνοθετεί ακόμη και ιδεολογικούς ανταγωνισμούς, να διαθέτει όλα τα μέσα που συντηρούν την ανθρώπινη μωρία, να πείθει για διεκδικήσεις ουσιαστικά ανύπαρκτες, να πετάει ένα κόκαλο στην πλειοψηφία για να την ηρεμήσει.
Ας μη μας διαφεύγει όμως ότι η Γυναίκα, με τους αγώνες της, έχει πετύχει πολλά. Και δεν πρέπει να ισοπεδώνουμε τα πράγματα. Μέσα στη γενική σύγχυση της εποχής, πολλές φορές εκφράζεται συγκεχυμένα. Πάντα εμφιλοχωρεί ο φόβος μήπως το ριζοσπαστικό πνεύμα γίνει κάτι περισσότερο από κλίση. Δηλαδή μήπως γίνει συρμός, μόδα! Τι θα πει «φεμινιστική απεργία»; Την ιερή σχέση ανάμεσα στον άντρα και τη γυναίκα μέσα στην κοινωνία θα την βάλουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων; Έτσι φοβάμαι πως η ζωή αρχίζει να χάνει την ομορφιά της. Και το λέω αυτό διότι οι θεμελιακοί νόμοι που ορίζουν το είδος μας είναι ευτυχώς απροσμάχητοι και δεν αλλοιώνονται από τους συμπτωματικούς προσανατολισμούς των κοινωνικών συνόλων.
Να κοιτάξουμε τις καθημερινές ειδήσεις που περιλαμβάνουν αυτοκτονίες, απαγωγές, ξυλοδαρμούς, βιασμούς, σεξουαλική ασυδοσία με τσ παρεπόμενά της, σωματικά και ψυχικά, και φυσικά θα νιώσουμε πίκρα. Πόσα τυραννισμένα πλάσματα, ανδρείκελα της εποχής μας, δεν κυκλοφορούν ανάμεσά μας; Πλάσματα που βρίσκονται αντιμέτωπα με καταστάσεις ολέθριες. Γι’ αυτό συντασσόμαστε με τις γυναίκες και παλεύουμε πλάι τους. Είναι απαραίτητο να δίνουμε εξετάσεις στα πιο μικρά πράγματα της καθημερινότητας που σχετίζονται μ τις γυναίκες. Και το κυριότερο είναι ο σεβασμός και η πίστη στα δικαιώματά τους.
Λίγη υπομονή και θα έρθει η περιπόθητη στιγμή. Ο δρόμος για πισωγυρίσματα είναι κομμένος. Ή θα κουτουλήσουμε όλοι μαζί, γυναίκες και άντρες, στον τοίχο και θα βγούμε πέρα, στο φως, στην αποθέωση, ή θ’ απομείνουμε πίσω ντροπιασμένοι, βραδυπορούντες, ένα βάρος της γης. Μην ξεχναμε ότι και η λογοτεχνία μας κάνει να είμαστε υπέρ της Αννας Καρένινα και υπέρ της Έμμας Μποβαρί. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε και εναντίον του Καρένιν ή του Κάρολου Μποβαρί. Χρειάζεται απόλυτη κατανόηση. Κι ας μη διαφεύγει των γυναικών ότι μετά από τόσους αγώνες για ισοτιμία κινδυνεύουν να χάσουν οριστικά το δικαίωμα στη λατρευτική εξιδανίκευση. Θα έχετε παρατηρήσει πως θίγονται όταν δεν τις προσέχουν αρκετά, όταν δεν τις θαυμάζουν, όταν δεν τις καίνε λιβανωτούς και δεν ονειρεύονται μπροστά στο κατώφλι τους
