Ο σκηνικός μονόλογος «Η Σονάτα του Σεληνόφωτος», του Γιάννη Ρίτσου παρουσιάζεται από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος σε σκηνοθεσία- ερμηνεία Τάκη Χρυσικάκου.
Πρόκειται για ένα απ’ τα πλέον γνωστά κι αγαπημένα κείμενα του Γιάννη Ρίτσου, μια «εκ βαθέων» εξομολόγηση και μαζί έναν φόρο τιμής και μια παρατεταμένη ικεσία για ζωή κι ελπίδα, που είναι διαθέσιμο απ’ την ιστοσελίδα www.ntng.gr και τα podcast του ΚΘΒΕ από την Τρίτη 2 Μαρτίου.
«Το ΚΘΒΕ, εξηγεί ο Καλλιτεχνικός του Διευθυντής Νίκος Κολοβός, υποδέχεται με τιμή, σεβασμό κι αγάπη τον ποιητή της Ρωμιοσύνης Γιάννη Ρίτσο, που με την ασίγαστη πένα του, πλούτισε «τον κόσμο με μόχθο κι εγκαρτέρηση», ύμνησε αλήθειες του αιώνα μας, ως άλλος χρονικογράφος και διέτρεξε κάθε ζοφερή συνθήκη με παθιασμένο πείσμα :«είμαι κι εγώ απ’ την ίδια ράτσα -έγραψε- επιμένω… δεν το βάζω κάτω». Εγκατεσπαρμένη η ζωή μας υπαινικτικά ή ευθύβολα στις πάνω από εκατό ποιητικές συλλογές και συνθέσεις, τα πεζογραφήματα, και τα θεατρικά έργα του «απαρηγόρητου παρηγορητή του κόσμου» όπως αρέσκονταν να συστήνεται, τούτες τις «άλλες» μέρες της ενσυναίσθησης απ’ το ολόγιομο Σεληνόφως της Σονάτας του. Ενός εκ των τριών πιο διάσημων έργων που δραματοποιήθηκε, σε μια ιδιαίτερη προσέγγιση που σκηνοθετεί και ερμηνεύει ο Τάκης Χρυσικάκος. Μια σκηνική μονογραφία, διαχρονικά αξιακή, μα με ματιά καινούρια, που μας χωράει όλους»
Το καινούριο που έρχεται να προστεθεί-εξηγεί ο Τάκης Χρυσικάκος- μ’ αυτή την κατάθεση που κατ’ αρχάς θα μας συστηθεί ως ακρόαμα, αλλά σχεδιάζεται και το θεατρικό ανέβασμά του όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν, είναι στην προσέγγιση μ’ ένα ατόφιο δικό του ερμηνευτικό εφεύρημα που ακυρώνει κάθε διαφορετικότητα:
«Με ιντριγκάρει πολύ – αναφέρει- πώς ένας άνδρας ηθοποιός, που δεν καμώνεται ερμηνευτικά τη γυναίκα σε κανένα σημείο του ρόλου, μπαίνει γενναία στα κατάβαθα της ψυχής της με μια πρωτογενή συνθήκη αρχαιότητας, όπου οι ηθοποιοί μπορούν να ενδύονται είτε ανδρικούς είτε γυναικείους ρόλους, κωμικούς ή δραματικούς δίχως να τους εγκλωβίζει το φύλλο αλλά με μόνο όπλο την αλήθεια τους. Είναι τόσο ιδιαίτερο τόσο συγκινητικό συνάμα αυτό».
Στη «Σονάτα του Σεληνόφωτος» ο ποιητής νοιώθει έντονη την ανάγκη επανατοποθέτησης έναντι του κόσμου και ενός αύριο καταφεύγοντας στη διαλεκτική της «υποκριτικής». Δομώντας ρόλους σμίγει τις αλήθειες του χθες και του σήμερα, του εγγύς και του μακράν, ανοίγοντας προοπτικές για τον μέλλοντα χρόνο για όλα όσα γνωρίσαμε στον κόσμο του χθες.
«…άφησέ με νάρθω μαζί σου,
λίγο πιο κάτου, ως τη μάντρα του τουβλάδικου,
ως εκεί που στρίβει ο δρόμος και φαίνεται
η πολιτεία τσιμεντένια κι αέρινη,
ασβεστωμένη με φεγγαρόφωτο,
τόσο αδιάφορη και άυλη.
τόσο θετική σαν μεταφυσική
που μπορείς επιτέλους να πιστέψεις πως
υπάρχεις και δεν υπάρχεις
πως ποτέ δεν υπήρξες, δεν υπήρξε ο χρόνος
κι η φθορά του
Άφησέ με να ‘ρθω μαζί σου..
…το ξέρω πως καθένας, μονάχος πορεύεται στον έρωτα,
μονάχος στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω, το δοκίμασα.
Δεν ωφελεί.
Άφησέ με να ‘ρθω μαζί σου…»
Ταυτότητα παραγωγής
Σκηνοθεσία- απόδοση- ερμηνεία: Τάκης Χρυσικάκος
Ηχογράφηση-Μίξη ήχου: Διονύσης Κωνσταντινίδης
Εικαστική σύνθεση αφίσας / γραφικά: Σιμώνη Γρηγορούδη
Στο έργο ακούγεται από παλαιότερη ηχογράφηση η φωνή του δημιουργού Γιάννη Ρίτσου καθώς κι η μουσική σύνθεση του Ludwig Van Beethoven “Moonlight sonata”.
www.ertnews.gr
Εύα Κουσιοπούλου