Share this
«Η ανησυχία και η απελπισία της, η ανικανότητά της να επιτρέψει στον εαυτό της να αισθανθεί αληθινή θλίψη για την ατεκνία της, επισκιάζονται από το πλήγμα που έχει δεχτεί ο ναρκισσισμός της, επειδή δεν μπορεί να καταφέρει κάτι τόσο σημαντικό»… Η γυναίκα ως παιδί είχε ανάγκη να νιώσει ότι η μητέρα της έχει προσφέρει άπλετο εσωτερικό χώρο, ώστε να μπορέσει και η ίδια να βρει χώρο για τα δικά της παιδιά. Επίσης, ο πατέρας συνήθως είναι απών, παρουσιάζοντας μια αδύναμη πατρική μορφή απέναντι στα παιδιά του (σελ. 51).
«Η αμφιθυμία είναι ίσως το πιο σημαντικό φαινόμενο στις περιπτώσεις υπογονιμότητας που δεν οφείλεται σε οργανικά αίτια. Δημιουργείται από τραυματικές εμπειρίες που επηρεάζουν αρνητικά την ψυχική διάθεση και γεννάνε αντιφατικά συναισθήματα- τέτοιες εμπειρίες είναι η κατάθλιψη, ο φόβος, το μίσος, η ζήλια, οι ενοχές και η εξάρτηση. Το κομμάτι εκείνο του ανθρώπου που έχει σημαντικούς λόγους να αρνείται το παιδί, δεν πρέπει να γίνει συνειδητό εξαιτίας του πόνου και της ντροπής που προκαλεί. Κι όμως εκφράζει κάτι βασικό, κάτι που αξίζει να μάθει κανείς για το άτομό του. Αν δεν αναγνωρίσει και δεν ξεφορτωθεί το τεράστιο αυτό βάρος, μπορεί –χωρίς να το καταλάβει και χωρίς να το θέλει- να μεταδώσει τον δικό του πόνο στο παιδί του.
Ουσιαστικά ακόμη και η εξομολόγηση που κάνουν πολλά άτεκνα ζευγάρια, ότι χρειάζονται οπωσδήποτε ένα παιδί για να είναι ευτυχισμένα, δείχνει μια μίζερη στάση απέναντι στη ζωή. Το να βάζει κανείς όρους είναι ίσως η πιο βαθιά έκφραση της αμφιθυμίας.
Μου φαίνεται επίσης παράλογη και ενάντια στη ζωή η στάση να συσσωρεύει κανείς τους θησαυρούς του και τα αποθέματα της αγάπης του μέχρι να έρθει κάποια στιγμή στον κόσμο το δικό του παιδί. Μια παραλλαγή αυτού του θέματος παρουσιάζει ο Michael Ente στο παιδικό του μυθιστόρημα «Η Μόμο», όπου αναφέρεται η λεγόμενη ‘τράπεζα του χρόνου’. Στο βιβλίο, οι γκρίζοι κύριοι, άχρωμες μορφές που λειτουργούν εντελώς μηχανικά, κλέβουν από τους ανθρώπους τον χρόνο που δεν αφιερώνεται σε κάποιο σκοπό αλλά στην ευχάριστη συναναστροφή με τους άλλους. Με την πρόφαση ότι αυτός ο χρόνος να κατατεθεί στην τράπεζα χρόνου και θα δώσει τόκους, στερούν από τους ανθρώπους τη χαρά της ζωής. Σ’ αυτή την ιστορία, ένα μικρό κορίτσι που αγαπάει τους φίλους του, κατορθώνει να σώσει τον κόσμο από αυτή την πλάνη. Μακάρι, λοιπόν, να συναντήσουν μια Μόμο και τα ζευγάρια εκείνα που έχουν προσκολληθεί τόσο στη δυστυχία τους, επειδή δεν έχουν παιδιά. Να συναντήσουν μια Μόμο που να τους δείξει ότι η ανεπιφύλακτη και έμπρακτη αγάπη μέσα από την ανθρώπινη συναλλαγή είναι κάτι που όλοι χρειαζόμαστε και κάτι που όλους μας ανταμείβει…» (σελ. 85-87).
«Τελικά κάθε σύλληψη παραμένει ένα μυστήριο και κάθε γέννηση ένα θαύμα. Η ζωή δεν μπορεί να σχεδιαστεί και να προγραμματιστεί. Παρά τον απερίσκεπτο ενθουσιασμό για τα θαύματα της σύγχρονης αναπαραγωγικής ιατρικής, ελπίζουμε πως ο σεβασμός του ανθρώπου για το μυστήριο της δημιουργίας θα εμποδίσει τη βίαιη καταστροφή της φύσης και την υποδούλωση των γυναικών στις άψυχες τεχνολογικές μεθόδους που τους στερούν την αξιοπρέπεια και την ελευθερία» (σελ. 89).
Auhagen- Stephanos, Ute. (2006). Υπογονιμότητα. Όταν η ψυχή λέει όχι! Αθήνα: Θυμάρι.
Αναρτήθηκε από Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπεύτρια, MSc
Share this
