Share this
«Η μητρότητα είναι μια από τις δυνατότητες της γυναικείας ζωής, πραγματικά μια πολύ θαυμάσια δυνατότητα: αλλά για να πραγματοποιηθεί αυτή η ευκαιρία της ανθρώπινης ανάπτυξης, πρέπει πρώτα να υπάρχουν και οι κατάλληλες προϋποθέσεις» (σελ. 72).
«Ο συναισθηματικός δεσμός ανάμεσα στη μητέρα και το παιδί έχει αποφασιστική σημασία για την ανάπτυξη του τελευταίου. Το παιδί έρχεται στον κόσμο σχεδόν σαν ένα αδύναμο ζωάκι.
Όλες οι λειτουργίες της ζωής του δεν είναι ακόμη αναπτυγμένες: μόνο η ικανότητα να θηλάζει δίνεται στο νεογέννητο άμεσα από τη φύση, αλλά κι αυτό πρέπει ακόμη να το εξασκήσει και να το μάθει, ώσπου να γίνεται απρόσκοπτα. Έτσι, το παιδί είναι εξαρτημένο εντελώς από τη μητέρα, αφού αυτή πρέπει να αναλάβει για αυτό κάθε φροντίδα για την περιποίηση και την περίθαλψή του. Έτσι, η αναπτυσσόμενη ψυχική ζωή του παιδιού είναι προσανατολισμένη εντελώς στη μητέρα: αυτό ζει, θα λέγαμε, σε ενιαία συναίσθηση μ’ αυτή, δηλαδή όλα τα μητρικά αισθήματα αποτελούν το κλίμα, που το παιδί αντιλαμβάνεται ασυνείδητα. Μια ευχάριστη και καλή μητέρα είναι για το παιδί όπως ο ήλιος για την ανάπτυξη των φυτών. Υπάρχουν περιπτώσεις, όπου παιδιά χωρίς μητρική φροντίδα αρρωσταίνουν παρά την άριστη υλική περιποίηση, μένουν πίσω στην ανάπτυξη ή και πεθαίνουν –χωρίς τη μητρική αγάπη δεν υπάρχει φαίνεται αρκετή παρότρυνση να συνεχίσουν αυτή τη δυσάρεστη ζωή» (σελ. 77- 78).
«Οι μητέρες πρέπει να θέσουν στα παιδιά τα θεμέλια για την κατοπινή ανθρωπιά. Η συμβολή αυτή των γυναικών στον πολιτισμό έχει γενικά υποτιμηθεί. Στη μητρότητα έβλεπε κανείς μια καθαρά βιολογική λειτουργία, που συνεχιζόταν αυτονόητα μετά τον τοκετό. Αλλά η μητέρα δε γεννάει απλώς το παιδί, αλλά είναι και η πρώτη και σπουδαιότερη δασκάλα του» (σελ. 79).
Rattner, Josef. (1970). Ψυχολογία της γυναίκας. Αθήνα: Μπουκουμάνης, σελ. 71-81.
Αναρτήθηκε από Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπεύτρια, MSc
Share this