Share this
«Όσο μεγαλώνουμε τόσο μεγαλύτερη ανάγκη έχουμε να αφηγηθούμε τη ζωή μας, να μιλήσουμε για όσα έχουμε ζήσει, να μας γνωρίσουν οι άλλοι μέσα από τα επιτεύγματά μας, μέσα από τις εμπειρίες μας και να τους φανούμε χρήσιμοι μέσα από τις δικές μας αφηγήσεις».
Οι αφηγήσεις πηγάζουν κυρίως από το παρελθόν δίνοντας στα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας την ευκαιρία να επεξεργαστούν και να επαναξιολογήσουν το παρελθόν, να προβληματιστούν για τη ζωή τους, τα όνειρά τους και τα απωθημένα που έχουν, να αναζητήσουν δύναμη στο παρελθόν αλλά και μια σοφία και εμπειρία μέσα από βιώματα, βάσανα και κακουχίες. Το άτομο έχει την ανάγκη να αξιολογήσει το παρελθόν, να μιλήσει για αυτό, να βρει ένα νόημα στην τωρινή ζωή του μέσα από τα παρελθοντικά βιώματα. Σε κάποιες περιπτώσεις, το άτομο δεν αναγνωρίζει τον τωρινό του εαυτό, για αυτό έχει ανάγκη να επιστρέψει στο παρελθόν και να φτιάξει μια γέφυρα ανάμεσα σε αυτό που ήταν κάποτε και σε αυτό που σήμερα είναι. Μέσα από τις αναμνήσεις του παρελθόντος αναζητά τη δική του θέση μέσα στον κόσμο, μέσα στη ζωή αλλά και μέσα στο ίδιο του το μυαλό.
Οι αφηγήσεις των ατόμων της τρίτης ηλικίας είναι χρήσιμες στους ίδιους καθώς αντλούν από αυτές παρηγοριά, ανακούφιση, νόημα για τη ζωή και δύναμη για να συνεχίσουν στη ζωή. Ωστόσο, υπάρχουν και άτομα τρίτης ηλικίας που δεν επιθυμούν να αναφερθούν στο παρελθόν, το θεωρούν πληγωτικό ή τραυματικό ή πολύ μακρινό. Θέλουν να μένουν στα θετικά στοιχεία του τώρα και να μη σκέφτονται και να μην αναφέρουν τίποτα για το δικό τους παρελθόν, για τη δική τους ζωή, για τον εαυτό τους. Απέξω φαίνεται ως μια άρνηση για τον ίδιο μας τον εαυτό, μια απογοήτευση για όσα ζήσαμε και μια αποστροφή για το παρελθόν μας.
Μεγαλώνοντας συνειδητοποιούμε όλο και πιο πολύ ότι έχουμε ανάγκη να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, να συνδέσουμε όλα τα κομμάτια και τις εμπειρίες μας μεταξύ τους και να αποκτήσουμε μια ολοκληρωμένη θέαση για τη ζωή μας. Όσο και να αρνηθούμε να δούμε ή να επαναβιώσουμε τις αρνητικές μας εμπειρίες, όλα μας τα βιώματα είναι εδώ μαζί μας, τα κουβαλάμε, μας αναστατώνουν, μας προβληματίζουν…
Οι αφηγήσεις της ζωής μας είναι μια ευκαιρία να τακτοποιήσουμε όλα όσα έχουμε ζήσει, δίνοντας παράλληλα την ευκαιρία στις επόμενες γενιές να μας γνωρίσουν και να μάθουν μέσα από τις δικές μας εμπειρίες. Οι αφηγήσεις ζωής μπορούν να μας επιτρέψουν να συμφιλιωθούμε με τον εαυτό μας και τη ζωή μας, να αποδεχθούμε αυτό που είμαστε… να δούμε τον εαυτό μας με μια πιο στοργική και φιλική ματιά, χωρίς κριτική και αποδοκιμασία. Επίσης, είναι ένας τρόπος να νιώσουμε άνετα και οικεία με το περιβάλλον γύρω μας…
Θέλοντας τώρα από την άλλη πλευρά να προσφέρουμε στα άτομα τρίτης ηλικίας, στον παππού και τη γιαγιά μας, ή σε κάθε παππού και γιαγιά του κόσμου, καλό θα ήταν να είμαστε εκεί, να τους ακούμε χωρίς κριτική, με αποδοχή και ενδιαφέρον. Αποτελούν μια πηγή γνώσης, σοφίας ή τουλάχιστον εμπειρίας, μια πηγή συναισθηματικής δοτικότητας και μια πηγή ζεστασιάς και οικειότητας. Οι στιγμές που έχουμε περάσει με τις αφηγήσεις του παππού και της γιαγιάς για πολλούς από εμάς θα είναι για πάντα στην καρδιά μας…
Share this
