Στοχοθέτηση, καταλύτης και δύναμη που μας τραβάει μπροστά…

• Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου

Η στοχοθέτηση αποτελεί αφορμή για το δικό μας μικρό ή μεγάλο εναρκτήριο λάκτισμα. Αν δε θέσουμε στόχους δεν έχουμε κίνητρο για να προχωρήσουμε, για να πάμε μπροστά. Μένουμε βαλτωμένοι στην ίδια κατάσταση, στα ίδια πράγματα, στη γνώριμη και ασφαλή μας ρουτίνα. Μα για σκέψου λιγάκι… τα πλοία δε φτιάχτηκαν για να μένουν δεμένα στην ασφάλεια του λιμανιού, αλλά για να ταξιδέψουν κάποιες φορές σε αχαρτογράφητα νερά, σε κόσμους άγνωστους όπου θα ανακαλύψουν θησαυρούς γνώσης άλλων πολιτισμών, προσθέτοντας εμπειρίες και ιδέες στο χωνευτήρι του νου, εκεί που φωλιάζει η λογική αλλά και η φαντασία.

Βέβαια, εκεί έξω στις άγνωστες θάλασσες τα πλοία θα έρθουν αντιμέτωπα και με φουρτούνες, με πειρατές, με ξέρες, με υφάλους ή και σβησμένους φάρους… Όμως, και πάλι, τα πλοία δε φτιάχτηκαν για να σκουριάζουν στο λιμάνι.

Έτσι, κι οι άνθρωποι οφείλουν να βγαίνουν από το λιμάνι τους, από την ασφάλεια της στασιμότητας που μας χαρίζουν οι κυματοθραύστες που εμείς οι ίδιοι έχουμε υψώσει. Κυματοθραύστες που εκτός από τα κύματα, μας εμποδίζουν να νιώσουμε την αύρα του ωκεανού, να αγναντέψουμε τους ορίζοντες που ανοίγονται μπροστά μας εκείνα τα δειλινά που ο ήλιος βυθίζεται στη θάλασσα. Ορίζοντες που κανονικά θα έπρεπε να λαχταρούμε να τους κατακτήσουμε.

Το ασφαλές λιμάνι μας, μας κρατάει δεμένους στον κάβο, φυλακισμένους δηλαδή και καταδικασμένους στην αδράνεια της νηνεμίας του τίποτα. Αυτό το τίποτα  μοιάζει τόσο παγερά αδιάφορο, κενό και στείρο. Ναι στείρο, γιατί από το τίποτα δε γεννάται τίποτα, το κενό δε γεμίζει με το τίποτα, αλλά με κάτι, και είναι αυτό το κάτι που λείπει, αλλά συνήθως το συνειδητοποιούμε αργά. Κι έτσι επαναπαυόμαστε στην ασφάλεια αυτού του τίποτα. Και περνάει ο καιρός, και περνούν τα χρόνια και συνειδητοποιούμε ότι στο λιμανάκι μας έρχονταν κι έφευγαν άλλα πλοία, που είχαν το θάρρος να ρισκάρουν, να βγουν έξω στα ανοιχτά και να ανακαλύψουν όλα όσα μπορούσε να τους χαρίσει το ταξίδι τους κι ας το πλήρωσαν κάποιες φορές ακριβά. Τι κι αν το ταξίδι κόστισε ακριβά;

Γυρνούνε τώρα πίσω… μετά από χρόνια στο λιμάνι, κάποια φορτωμένα με θησαυρούς, με γνώσεις, με εμπειρίες, με ιστορίες που έχουν να μας αφηγηθούν. Μα εσύ, αγκυροβολημένος στο λιμανάκι σου, δεν έχεις να διηγηθείς τίποτα παρά μόνο ότι έβλεπες τα άλλα πλοία να φεύγουν για να κατακτήσουν τα πέλαγα, κάποια ζευγαρωμένα, κάποια μόνα, μα όλα με θάρρος.

Αναρτήθηκε από Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπεύτρια, MSc