Να σεβαστούμε και να αφουγκραστούμε τη φύση. Δεν είμαστε εμείς οι κυρίαρχοι…

• Γράφει ο ΑΛΕΞΗΣ ΚΟΛΥΒΑΣ

Αναμφίβολα το «Ουδέν κακόν αμιγές καλού» των προγόνων μας ισχύει και για την πανδημία του κορονοϊού. Έχω διαβάσει την άποψη πανεπιστημιακού καθηγητή σύμφωνα με την οποία αυτοί οι ιοί που εμφανίζονται τελευταία δημιουργούνται εξαιτίας της κακής σχέσης των ανθρώπων με τα ζώα. Έλεγε συγκεκριμένα ότι η απαίτησή μας για παραγωγή περισσότερου κρέατος προκαλεί διαταραχή με ανάλογα αποτελέσματα. Τα ίδια διάβασα ότι είπε πολύ πρόσφατα και μια αμερικανίδα καθηγήτρια.

Σκέφτηκα μετά από αυτές τις επισημάνσεις ότι οι άνθρωποι δεν έχουμε κακή σχέση με τα ζώα, αλλά και με την ίδια την γη που μας γέννησε.

Ήρθα στον κόσμο πριν 60 χρόνια σε μια άκρη του κυριολεκτικά. Σε έναν τόπο που δεν ήταν χωριό, ούτε πόλη, αλλά ένας γιαλός με λίγα σπίτια που τα έβρεχε το κύμα του νοτιά, γιατί ένα παλιό λιμανάκι που υπήρχε πριν γεννηθώ το ναρκοθέτησαν και το κατέστρεψαν φεύγοντας οι Γερμανοί κατακτητές. Υπήρχε ένα μονοτάξιο δημοτικό σχολείο, πάνω σε έναν βράχο, μια εκκλησία κοντά του και μέχρι εκεί. Ούτε χωροφυλακή, ούτε γιατρός, ούτε ηλεκτρικό ρεύμα, ούτε δρόμοι, ούτε τίποτα, που μπορεί να έχει σχέση με αυτό που νοούμε πολιτισμό.

Δεν αναφέρονταν ποτέ το κράτος και ούτε πέρναγε από το μυαλό κανενός κατοίκου του Γιαλού ότι μπορεί ή υπάρχει περίπτωση να τον βοηθήσει.. Ξέραμε ότι η επιβίωσή μας εξαρτώνταν αποκλειστικά από εμάς τους ίδιους και γι΄αυτό υπήρχε μεγάλη και ουσιαστική αλληλεγγύη. Βέβαια, επειδή παντού υπάρχει ισορροπία, αποζημιωνόμασταν γι’ αυτές τις ελλείψεις από την ασύλληπτη ομορφιά του τοπίου που σε συνδυασμό με μια αίσθηση ελευθερίας που μας πρόσφερε απλόχερα αυτό το φυσικό περιβάλλον σε συνδυασμό με την έλλειψη ένστολης καταστολής, πιστεύω ότι ζήσαμε ιδανικά παιδικά χρόνια.

Σε αυτή την άκρη του κόσμου όλα ήταν αγνά, ακόμη και οι κακίες που υπάρχουν στα λίγα σπίτια.

Από τα χαράματα, το πρωί χτύπαγε το παράθυρο η Γραμματική, η «τσοπαναριά» και η γιαγιά έπαιρνε το κατσαρόλι έβγαινε και τις το γέμιζε με γάλα που μόλις είχε αρμέξει από τις γίδες της που βοσκούσαν φυτά που έβγαιναν χωρίς λιπάσματα, που δεν ψεκάζονταν με κανένα χημικό. Το έβαζε αμέσως στη φωτιά το κατσαρόλι η γιαγιά και έβγαζε στο τραπέζι σταρένια παξιμάδια από στάρια που δεν είχαν γίνει με λιπάσματα και είχαν αλεστεί σε κοντινό νερόμυλο.

Πολλά νερά υπήρχαν, πηγές ρυάκια και ρέματα και όλα πίνονταν, όπως πίνονταν και ήταν ωραία και δροσερά τα νερά των πηγαδιών. Θυμάμαι όταν έσφαζαν όλη η επεξεργασία γίνονταν στο ρέμα του χωριού και όλα πλένονταν με το νερό του, γιατί η γη ήταν καθαρή από τα χημικά που την έχουμε διαποτίσει πια και δεν μπορείς να πιεις νερό πουθενά πλέον αν δεν έχει υποστεί επεξεργασία να καθαριστεί.

Τα λαχανικά και τα φρούτα ήταν το ίδιο καθαρά και ασύγκριτα γευστικότερα από τα σημερινά. Μόνη βοήθεια η κοπριά. Όταν φέρανε τα πρώτα λιπάσματα έβλεπα τους 5-6 αγρότες ενθουσιασμένους. Οι ντομάτες γίνονται μεγάλες και ωραίες έλεγε ένας αγαθός άνθρωπος, που δεν ήξερε τι θα επακολουθούσε. Ο διατροφικός πλούτος μας ήταν τα ψάρια ψαρεμένα σε πεντακάθαρη θάλασσα και χωρίς μόλυβδο ή υδράργυρο. Τώρα που έχουμε γεμίσει την θάλασσα με πλαστικό και χημικά, τα ψάρια είναι σχεδόν ακατάλληλα προς βρώση.

Αν εκλάβουμε την γη σαν ένα οργανισμό τα νερά της επίγεια ή υπόγεια είναι οι φλέβες της, το αίμα της, και αυτό της το έχουμε δηλητηριάσει. Πώς μπορεί να ζήσει έναν οργανισμός με δηλητηριασμένο αίμα; Και να ζήσει θα είναι γεμάτος σπυριά και αρρώστιες.

Είναι τραγικό, για να επανέλθω «στη ζήτηση όλο και περισσότερης πρωτεΐνης από τα ζώα», που ανέφεραν οι καθηγητές, ότι το στήθος κοτόπουλου προτείνεται από γιατρούς και διαιτολόγους και να τα στήθη της κότας συνέχεια στα τραπέζια μας ως «υγιεινή» διατροφή. Έλα όμως που οι κανονικές κότες έχουν ελάχιστο κρέας στο στήθος τους και δεν έχουν καμιά σχέση με αυτές που πουλιούνται που το έχουν μπόλικο εξαιτίας των ορμονών που τις ταΐζουν.

Ανέφερα τις διατροφικές συνήθειες και την αρκετά αρμονική σχέση του ανθρώπου με τη φύση των παιδικών μου χρόνων για να φανεί ότι σε σύγκριση με ό,τι ισχύει τώρα στα 60 μου, ότι η γενιά μας έχει κάνει τεράστια ζημιά στο περιβάλλον και στον πλανήτη. Τόση όσο καμία άλλη στο παρελθόν. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, έγινε γιατί το πολιτικό και οικονομικό σύστημα, για τους δικούς του λόγους μας πούλησε την πιο «εύκολη» ζωή. Και για να είναι η δική μας ζωή πιο εύκολη καταστρέφουμε το σπίτι μας ή πριονίζουμε το κλαδί πάνω στο οποίο καθόμαστε. Η φύση αντιδράει όταν την βιάζεις και οι κορονοϊοί μάλλον είναι μια από τις αντιδράσεις της.

Είναι καιρός να τα πάρουμε διαφορετικά τα πράγματα. Να σεβαστούμε και να αφουγκραστούμε τη φύση. Δεν είμαστε εμείς οι κυρίαρχοι. Είναι αυτή και μας το δείχνει συχνά πυκνά. Η κλιματική αλλαγή, που την προκαλέσαμε εμείς αυτό δείχνει, και αν ο πολιτισμός μας και η ραγδαία τεχνολογική ανάπτυξη, έχει αυτές τις επιπτώσεις τότε δεν είναι ούτε πολιτισμός, ούτε ανάπτυξη.

Τον κορονοϊό τον αποκαλούμε και σωστά φονικό ιό γιατί έχει σκοτώσει πολλούς ανθρώπους, όταν το ακούω, όμως θυμάμαι σε εκείνον τον μικρό γιαλό της παιδικής μου ηλικίας, όταν ένας έκανε κάτι πολύ σοβαρό που επέσυρε ανάλογη τιμωρία, το ερώτημα που έθεταν οι απλοί άνθρωποί του ήταν: «ο φονιάς φταίει ή ο σκοτωμένος;».