- Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη
Ο άνθρωπος είναι ένα ερωτικό πλάσμα από τη φύση του. Έχει έμφυτη την ανάγκη για επικοινωνία και συναναστροφή με άλλους ανθρώπους. Έχει επίσης ανάγκη την ερωτική συνύπαρξη και το βίωμα της ερωτικής αγάπης.
Οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν πως η σεξουαλικότητα είναι περισσότερο υπαρκτή και αναγκαία την περίοδο της νεότητας του ανθρώπου.
Αυτή η άποψη σε μεγάλο βαθμό, είναι ορθή για πολλούς λόγους. Στη νεότητα ο άνθρωπος έχει μεγαλύτερη σωματική, αναπαραγωγική, συναισθηματική δυνατότητα και ανάγκη. Σε πνευματικό επίπεδο, δεν είναι η νεότητα η περίοδος στην οποία ο άνθρωπος έχει φτάσει στη μεγάλη του πνευματική ακμή και είναι πιο επιρρεπής σε σαρκικές ανάγκες και συμπεριφορές.
Δεν υπάρχει επιστημονική έρευνα που να υποστηρίζει πως η σεξουαλική επιθυμία μειώνεται στον άνθρωπο που είναι μεσήλικας ή τρίτης ηλικίας. Μπορεί να μην υπάρχει η μεγάλη σωματική δύναμη της νεότητας ή στον ίδιο έντονο βαθμό, αλλά αυτό δεν έχει αποδειχθεί πως στερεί από τον άνθρωπο από την επιθυμία. Ούτε και το αίσθημα της πληρότητας από αυτή.
Υπάρχει όμως και μία άλλη αιτία που ίσως να εξηγεί και τη λιγότερη σεξουαλική ενασχόληση ενός ανθρώπου τρίτης ηλικίας; η εμπειρία της ζωής, η πνευματική σοφία που έχει μάθει να ελέγχει τη σωματική δραστηριότητα. Η εμβάθυνση στο νόημα της ζωής και την αληθινή ουσία των πραγμάτων, η οποία δε μένει στην πρόσκαιρη σεξουαλική ευχαρίστηση. Επιπροσθέτως, έχουν βιώσει –ή λογικά θα πρέπει- το αίσθημα της αγάπης και δεν το περιορίζουν αποκλειστικά από τη σεξουαλική ένωση.
Φυσικά και δεν ευσταθεί πως ένας άνθρωπος επειδή μεγαλώνει δεν μπορεί να έχει σεξουαλική ζωή και να αισθάνεται και μεγαλύτερη πληρότητα από τη νεότητά του. Φυσικά και ένας άνθρωπος τρίτης ηλικίας μπορεί να έχει αντιληφθεί και άλλες αξίες που γεμίζουν τη ζωή.