- Γράφει ο Νίκος Λαγκαδινός
Αν υπάρχει μια απλοϊκή πλευρά στο καθημερινό έργο των κάθε λογής δημοσιολογούντων που έχουν μια θέση σε κάποιο μέσο μαζικής επικοινωνίας είναι η προσπάθεια να παραβγούν με την επιστήμη. Η εξυπνάδα είναι το χαρακτηριστικό τους. Ας λένε με στόμφο ορισμένοι για την “άγια” δημοσιογραφία. Όλα στον υπερθετικό βαθμό για να μη θιγούν πρόσωπα, ομάδες, σωματεία και υποτιθέμενες αρχές που ουδέποτε συγκράτησαν το επάγγελμα στον ορθό λόγο.
Σήμερα η τηλεοπτική δημοσιογραφία διαφθείρεται επειδή θέλει να εντυπωσιάζει. Και τι παρατηρούμε; Ότι απλώς δεν την ενδιαφέρει, όπως γινόταν κάποτε, η επικοινωνία με τον τρίτον, η χειραφέτησή του. Το μεγάλο βάρος πέφτει στην αυτοπροβολή της. Να, προχτές χάζεψα για λίγο σε μια εκπομπή τον καλεσμένο της δημοσιογράφο, ο οποίος θεωρεί ότι αυτός είναι το μήνυμα και όχι το μέσον. Κι ας επιχειρεί κατά καιρούς να ισχυρίζεται το αντίθετο.
Η δημοσιογραφία και πάντα αναφέρομαι σ’ αυτήν που προβάλλεται από τα μεγάλα μέσα μαζικής ενημέρωσης, συνοφρυώνεται σαν τους γιατρούς του Μολιέρου και πολλές φορές χρησιμοποιεί γλώσσα σιβυλλική, όπως οι μολιερικοί ήρωες τα λατινικά τους. Ο δημοσιογραφικός εξυπνακισμός καλλιεργείται με μεγάλη τυμπανοκρουσία. Μεγάλο πράγμα η εξουσία! Και υπάρχει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού που υποτάσσεται κι ας λέω κι εγώ πολλές φορές ότι ο κόσμος “ξύπνησε”. Δεν ξύπνησε! Διότι εάν είχε ξυπνήσει δεν θα ανεχόταν και την τόση καταστροφολογία που αδειάζουν στα μούτρα του κυρίως τα τηλεοπτικά κανάλια. Αυτό που κάνουν δεν λέγεται ενημέρωση αλλά… εκτελεστικό απόσπασμα που λειτουργεί σε μόνιμη βάση.
Ειδικά αυτή την περίοδο με τις “πληροφορίες” για τον θανατηφόρο κοροναϊό που κυριολεκτικά εξακοντίζουν οι δημοσιογράφοι, και τις προσπάθειες που καταβάλλουν για να κρατήσουν σε υψηλά ποσοστά την τηλεθέαση, το τηλεοπτικό κοινό υφίσταται βασανισμό. Δεν του έφτανε του κόσμου τόσο καιρό να παρακολουθεί την επίσημη ενημέρωση, όσο υπήρχε η αγωνία για το μέλλον, μπλεκόταν και στα γρανάζια των παρουσιαστών που και τώρα ακόμη διεκδικούν δάφνες σοφών. Είναι κατανοητό ότι ο ανταγωνισμός για την πρωτοκαθεδρία στους πίνακες τηλεθέασης δημιουργεί πάντα υπερβολές. Αλλά υπάρχουν και όρια.
Έχει μαυρίσει η ψυχή μας από τους καθημερινούς θανάτους και τα κρούσματα και τις μονάδες εντατική θεραπείες και τις μάσκες και τα γάντια, και τους κακόμοιρους τους ανθρώπους του εθνικού συστήματος υγείας που παλεύουν απεγνωσμένα να σώσουν ανθρώπινες ζωές… Σε τι θα μας βοηθήσουν οι “λεπτομέρειες” που προσπαθούν να εκμαιεύσουν κάποιοι δημοσιογράφοι από τους καθηγητές που καθημερινά βγαίνουν στα παράθυρα και λένε τις απόψεις τους; Σε τίποτα. Απλώς μας καθηλώνουν στην καρέκλα μας και περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή να επισκεφθούμε τον ψυχίατρο για να μας χορηγήσει αντικαταθλιπτικά!!!
Δεν υπάρχει σοφία στα τηλεοπτικά κανάλια. Υπάρχει μονάχα παραλογισμός. Κι ένας καλά στημένος μηχανισμός για την υπερδιέγερση του νευρικού μας συστήματος. Δεν είναι μονάχα οι “ειδήσεις”, αλλά και εκπομπές που επαναλαμβάνουν και αναμασούν όσα θα ειπωθούν στις “ειδήσεις”. Έχουμε, δηλαδή, έναν συνεχή βομβαρδισμό με τα ίδια θέματα. Λες και ακολουθούν κάποιο πείραμα απελπισίας… και το ηθικό του κόσμου κλονίζεται.
Δεν ξέρω και δεν μπορώ να καταλάβω αν η πανδημία αυτή που έχει ενσκήψει σε όλο τον πλανήτη θα λειτουργήσει ως καταλύτης κάποιων εξελίξεων και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ώστε να ξεφύγουν από τον υπερθετικό βαθμό και να αντιμετωπίζουν τις όποιες καταστάσεις στη σωστή τους διάσταση.