- Γράφει η ΕΛΕΝΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ*
Στα δύσκολα δεν είναι κανείς εκεί… δεν είναι κανείς πουθενά… και όσο κι αν ψάχνεις εκείνες τις γνώριμες φιγούρες βλέπεις… δεν μπορείς να εντοπίσεις καμιά… Πού είναι άραγε; Πού πήγαν όλοι εκείνοι που μέχρι χθες ήταν εδώ; Και αφού σκεφθείς και αναπολήσεις και νοσταλγήσεις για λίγο… απορείς: έφυγαν ή τους έδιωξες; Έφυγαν ή ποτέ δεν ήταν εδώ; Και τι ακριβώς σου πρόσφεραν όταν ήταν; Και τι θα μπορούσαν να σου προσφέρουν τώρα; Και τι θα ήθελες να τους πεις; Και τι θα σου έλεγαν; Ίσως τίποτα… η παρουσία μερικές φορές αρκεί… επιβεβαιώνει… καθησυχάζει…
Στα δύσκολα δεν ήσουν εδώ… και ίσως ποτέ να μην ήσουν εδώ… και ίσως ποτέ να μην κατάλαβες τι από όλα ήταν δύσκολο… και τώρα μένω να αναρωτιέμαι… τι περιμένω; Τι προσδοκώ και γιατί; Θα φανεί πολύ πεσιμιστικό αν πω τίποτα, κανέναν, εδώ στο πουθενά…
Έμαθα, σκέφτηκα, προβληματίστηκα, παρέμεινα εδώ να περιμένω… ποιος άραγε θα είναι παρών; Κανείς; Είναι κανείς εδώ; Και τελικά που πήγαν όλοι; Μήπως τόσο καιρό πίστευα πώς είναι εδώ, αλλά ποτέ δεν ήταν; Και τώρα, που ήθελα απλά να μιλήσω… να ξεχαστώ… να ακούσω μια κουβέντα… κανείς δεν είναι εδώ…
