Στάθηκε πολύ ώρα όρθιος και μας μίλησε ευγενικά με τον ίδιο τρόπο που θα μιλούσε σε κάποιον που γνώριζε χρόνια. Στο διάστημα αυτής της συνομιλίας γύρισε το χρόνο πίσω στα μαθητικά του χρόνια, στην Ιατρική χθες και στην Ιατρική σήμερα, αλλά και στην ικανοποίηση που παίρνει ένας γιατρός ασκώντας αυτό το δύσκολο λειτούργημα. Αυτή την κοινωνική αναγνώριση είχαμε την ευκαιρία να την διαπιστώσουμε και οι ίδιοι, όταν τον πλησίασε ένας ηλικιωμένος κύριος και του είπε ότι «το μακρινό 1976 με είχατε περιθάλψει, σας ευχαριστώ πολύ γιατρέ.»
Ο λόγος για τον κ. Άκη Μανούδη, που με καμάρι καταξιωμένος κι αναγνωρισμένος πια λέει. «Είμαι γέννημα θρέμμα Κομοτηνής. Είχα την τύχη να έχω μεγαλώσει από το νηπιαγωγείο μέχρι και την 3η Λυκείου στην Κομοτηνή, με πάρα πολύ καλούς δασκάλους. Θυμάμαι με συγκίνηση πόσο έξω από τις υποχρεώσεις τους φρόντιζαν τους μαθητές τους τότε. Επίσης, από εδώ από την Κομοτηνή, ξεκίνησαν τα πρώτα βήματα μου στην Ιατρική, όταν σαν ειδικευόμενος γιατρός ήρθα στην Παθολογική Κλινική για να αρχίσω να παίρνω ειδικότητα. Ήταν εποχή που οι γιατροί του είδους μου, με μόνο εφόδιο ένα πτυχίο στο χέρι, φοβόντουσαν περισσότερο τον εαυτό τους από ότι οι ασθενείς φοβόντουσαν την αρρώστια τους. Δεν είχαμε πολλά προσόντα, ένα πτυχίο μόνο κι όμως η τότε κρατούσα κατάσταση μας οδηγούσε στο να εφημερεύουμε στο Γενικό Νοσοκομείο Κομοτηνής για τα πάντα. Έπρεπε να είμαστε οι καλύτεροι καρδιολόγοι, οι καλύτεροι γαστρεντολόγοι , οι καλύτεροι νευρολόγοι, στα πάντα οι καλύτεροι χωρίς να έχουμε καμία ιδέα από αυτά» θυμάται με μια νοσταλγία στο λόγο του, αλλά και με μια εξαιρετική ηρεμία στη φωνή του.
Όπως λέει, τότε, τα πρώτα χρόνια της Ιατρικής του πορείας, «εξαντλούσε» τον ασθενή στις ερωτήσεις για να βεβαιωθεί ότι δεν έχει καταλάβει λάθος. Με το διάβασμα που επέτρεπε ο κενός χρόνος εκτός Νοσοκομείου και χάρη στις αδελφές που τον περιστοίχιζαν τότε, «αδερφές στις οποίες ο κόσμος, η κοινωνία δεν έδινε μεγάλη προσοχή», όπως λέει, τα κατάφερε. «Θυμάμαι προσωπικά πολλά περιστατικά όταν οι τότε αδερφές δεν έβγαζαν καμία Σχολή κι, όμως, με την πρακτική γνώση μόνο με έβγαζαν από τη δύσκολη θέση. Μια αδερφή, η Μαριάνθη μου είχε πει μια φορά: «Άντε παιδάκι μου, κολικός του νεφρού είναι τελείωνε να πάμε να ησυχάσουμε» είχε έρθει ένας ασθενής αργά τη νύχτα με πόνο και παιδευόμουν να δω αν είναι κολικός, αν είναι σκωληκοειδίτιδα, μεγάλο το βάρος του γιατρού από τον οποίο θα ζητούσαν τελικά και την ευθύνη. Καλές οι ιατρικές συμβουλές των αδερφών, αλλά την ευθύνη την είχε πάντα ο γιατρός. Σημαντικός κυρίως ο ρόλος του τότε διευθυντή, του αείμνηστου Γιώργου Αντωνιάδη, μάθαμε πάρα πολλά κοντά του. Ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος δεν κοιτούσε ρολόι ή μέρα κι αυτό το πέρασε σε πολλούς από εμάς. Όπως και το πείσμα: « γιατί να μην μπορέσω να καταλάβω τι έχει ο άρρωστος;» Κι αφού κατάλαβα τι έχει ο άρρωστος, «γιατί να μην μπορέσω να τον κάνω καλά;»»
Αυτό που του έχει διδάξει η Ιατρική στην πολυετή καριέρα του είναι ότι: Πρώτον, χρειάζεται πάρα πολύ μεγάλη προσπάθεια. Δεύτερον, πάρα πολύ συχνά αυτό που φαίνεται δεν είναι είναι αυτό που φαίνεται. «Θέλει να αφιερώσεις πάρα πολύ χρόνο σε ερωτήσεις και σε κλινική εξέταση τον ασθενή για να καταλήξεις σε κάποιο συμπέρασμα» δηλώνει χαρακτηριστικά και σημειώνει « Η Ιατρική μου δίδαξε ότι χρειάζεται πάρα πολύ προσπάθεια. Μου δίδαξε ότι αυτό που γεύεσαι σαν γιατρός δεν σου το δίνει καμία άλλη επιστήμη. Σέβομαι κι εκτιμώ όλες τις επιστήμες τις οποίες έχει ο κόσμος ανάγκη. Πιστέψτε η χαρά της επιτυχίας του γιατρού στον επιστημονικό τομέα δεν σχετίζεται με τίποτα άλλο.»
Μιλά για την ανάγκη των πολιτών θα σέβονται και να προστατεύουν την υγεία τους. «Θα έπρεπε να έχουμε στο νου μας ότι η φύσης δεν συγχωρεί» δηλώνει και προτρέπει «Θα έπρεπε να έχουμε στο νου μας ότι μπορεί να κάνουμε κάποιες παρεκτροπές από το σωστό, όσον αφορά το χώρο της υγείας ,οι οποίες παρεκτροπές δεν επιφέρουν άμεση βλάβη. Όμως, θυμάμαι πολλές φορές που ερχόταν ασθενείς, οι οποίοι μου έλεγαν: «καπνίζω δύο πακέτα τσιγάρα και αισθάνομαι γερός σαν τον ταύρο». Πώς να αποδείξεις σ’ αυτόν τον άνθρωπο ότι οπωσδήποτε θα αποκτήσει πρόβλημα; Είναι σαν να βλέπεις κάποιον να οδηγεί με 200 khm και να κατευθύνεται σε ένα τοίχο. Μόλις λίγα μέτρα πριν την σύγκρουση ρωτάς αυτόν τον οδηγό πώς είναι και σου λέει καλά και στα επόμενα μέτρα δεν υπάρχει πια.»
Τέλος, δεν παραλείπει να συμβουλέψει τους νέους συναδέλφους του «Η συμβουλή που τους δίνω είναι να παίρνουν όποια απόφαση θέλουν, αφού προηγουμένως την εξετάσουν πάρα πολύ καλά.» δηλώνει εξηγώντας πως « Είναι δύσκολο να πεις σε κάποιον που σου λέει: «Θέλω να γίνω γιατρός» να μη γίνεις γιατρός, αλλά να έχει υπόψη του ότι 15-20 χρόνια μετά το Λύκειο χρειάζεται να μελετά. Η Ιατρική απαιτεί προσπάθεια, αγωνία, ξενύχτια, ευθύνες, φόβους. Εάν είσαι διατεθειμένος να τα υποστείς όλα αυτά, τράβα μπρος και όσο μπορώ θα βοηθήσω. Πρώτα όμως σκέψου τα. Είναι μια πολύ απαιτητική ενασχόληση, με πάρα πολύ μεγάλη ευθύνη, η οποία όμως σου δίνει πολλές χαρές.»
Όσον αφορά στη δική του ανταμοιβή; «Τι σας χάρισε κ. Μανούδη η Ιατρική;» τον ρωτήσαμε «Η ανταμοιβή του γιατρού είναι η αναγνώριση της κοινωνίας» απάντησε χωρίς δεύτερη σκέψη και πρόσθεσε: «Δεν μπορεί να αγοραστεί με οποιοδήποτε οικονομικό τίμημα η προσφορά του γιατρού. Ούτε μπορεί να εκτιμηθεί η ανταμοιβή που δέχεται ο γιατρός από την κοινωνία με οποιοδήποτε μέτρο οικονομικής ευμάρειας. Η κοινωνική αναγνώριση μένει κι αυτή είναι πολύ μεγάλη χαρά, αν θέλουν οι νέοι να το κυνηγήσουν ας το κάνουν.»
Φώτο:Άκης Μανούδης ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφία:Μαρία Νικολάου
www.ert.gr
Μαρία Νικολάου