Η σκέψη μας είναι συνέχεια στον κ. Σιαχίν Σερήφ, τον υπέρβαρο συμπολίτη μας με βαριά αναπηρία, με νοσογόνο παχυσαρκία, με βαριά καρδιοαναπνευστική ανεπάρκεια, που είναι με 24ωρη μηχανική υποστήριξη και που χρήζει συνεχούς φροντίδας από τρίτο πρόσωπο, σύμφωνα και με την απόφαση αναπηρίας του από ΚΕΠΑ, την οποία μας έχει διαθέσει.
Ένα αυτοσχέδιο κρεβάτι χωρίς κλίση, στρώμα με ελατήρια που τον σκίζουν, μάσκα που χρειάζεται αλλαγή.
Έχουμε γράψει πολλά για τον κ. Σιαχίν Σερήφ, τον αγαπητό «Σερίφη μας» του Ηφαίστου της Κομοτηνής, όπως μου αρέσει εμένα να τον λέω, τον νοιάζομαι σαν αδελφό μου μόνο και μόνο επειδή είναι τόσο αληθινός. Λίγα δευτερόλεπτα ν’ ακούσεις τη φωνή του κι αμέσως καταλαβαίνεις ότι μιλάει απ’ την καρδιά του, απλά, αλλά με βάθος ψυχής…
Παρατηρώντας τον δεν είναι δύσκολο για τον καθένα να καταλάβει πως είναι τόσο αβοήθητος κι απροστάτευτος όσο κι ένα μωρό! Αφού του είναι αδύνατον να σηκωθεί ακόμα και για να αυτοεξυπηρετηθεί.
Μπροστά στην κρατική αναλγησία, αφού μέσα από την ομάδα ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ ΤΩΝ ΑΜΕΑ αγωνιζόμαστε τόσα άτομα για να στρέψουμε την προσοχή του κράτους – μάταια όμως – στεκόμαστε και αναρωτιόμαστε καθημερινά, ελπίζοντας, αφού η ελπίδα είναι η τελευταία που πρέπει να σβήνει:
Υπάρχει κάποιος που να μπορεί να βοηθήσει αυτόν τον άνθρωπο;
Αυτά που χρειάζεται έχουν ένα κόστος, αλλά είναι απολύτως αναγκαία γι’ αυτόν, χρειάζεται επειγόντως ένα ειδικό νοσοκομειακό κρεβάτι για υπέρβαρους ασθενείς με κατακλίσεις, και ειδικό αερόστρωμα, που να μπορούν να αντέξουν το βάρος του, 360 κιλά, ποιος ξέρει…ίσως κι ακόμα περισσότερα.
Χρειάζεται κατάλληλο αναλώσιμο υγειονομικό υλικό επειδή αυτό που μπορεί να του παρέχει ο ΕΟΠΥΥ δεν είναι κατάλληλο στην περίπτωσή του. Πρέπει να βάζει από την τσέπη του κάθε μήνα 250-300 ευρώ. Με μια σύνταξη αναπηρίας κάπου στα 700 ευρώ, από την οποία συντηρείται μια πολυμελής άνεργη οικογένεια.
Επίσης, χρειάζεται, όποτε αρρωσταίνει, να μπορεί να τηλεφωνήσει στο νοσοκομείο για να του στείλουν έναν ιατρό να τον εξετάσει, να του συνταγογραφήσει ένα φάρμακο.
Όλοι εμείς, αν αρρωστήσουμε μπορούμε να πάμε σ’ έναν ιατρό. Εκείνος όμως δεν μπορεί.
Τι καλά που θα’ ταν αν είχαμε ένα κράτος Πρόνοιας που να φροντίζει αυτούς τους ανθρώπους, τους φτωχούς, τους ταπεινούς, τους ξεχασμένους…
Πόσο όμορφο θα ήταν αν είχαμε πολιτικούς, ανθρώπους επιφανείς, ευκατάστατους πολίτες που δεν θα τους επιβάρυνε ιδιαίτερα αν έκαναν μια αγαθοεργία γι’ αυτόν τον άνθρωπο που είναι αναγκασμένος να κάθεται 24 ώρες από το πλευρό της καρδιάς του, επιβαρύνοντας ακόμα περισσότερο τη βαριά του καρδιο-αναπνευστική του ανεπάρκεια!
Αν υπάρχει έστω ένας, που θα ήθελε, όχι να τον βοηθήσει, απλά να του προσφέρει ένα «παυσίπονο», μια ανακούφιση, δείχνοντάς του ότι υπάρχει ακόμα ανθρωπιά, τότε ας κάνει τη θέλησή του ενέργεια κι ας μας δώσει αυτή τη χαρά!
Δεν χρειάζεται πολλά: Ένα κρεβάτι, ένα στρώμα και λίγη ανθρωπιά…
Με άσβηστη ελπίδα,
Ανδρέας Μπαρδάκης
Δημιουργός της Διαδικτυακής ομάδας «ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ ΤΩΝ ΑΜΕΑ»,
η οποία ξεπερνάει τα 50.000 μέλη. https://www.facebook.com/groups/sinigoros.amea/
Για απευθείας επικοινωνία με τον κ. Σερήφ (έχει δημοσιεύσει και το τηλέφωνό του): https://www.facebook.com/sahin.serif.9/posts/846440022176432
Ιστορικό επιστολών και σχετικών άρθρων:
ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΠΑΡΔΑΚΗΣ