O εργαστηριακός τρόπος ελέγχου για αξιολόγηση και διάγνωση ασθενών στους οποίους υποπτευόμαστε την ύπαρξη της χρόνιας φλεγμονής, δεν είναι δυστυχώς, ιδιαίτερα πλούσιος. Ή τουλάχιστον δεν είναι πλούσιος σε επίπεδο εξετάσεων που μπορούν να πραγματοποιηθούν σε κάθε εργαστήριο στην καθημερινή πράξη.
Για το λόγο αυτό, συνήθως οι διαγνώσεις γίνονται μόνο όταν η φλεγμονή εμφανίζεται σε συνδυασμό με μια άλλη ιατρική κατάσταση.
Παρά ταύτα, μια καλή προσέγγιση για την επιβεβαίωση μιας κλινικά ύποπτης χρόνιας φλεγμονής με ασαφείς ενδείξεις που δεν θυμίζουν τυπικό παθολογικό προφίλ (*)
είναι η ηλεκτροφόρηση πρωτεϊνών του ορού, που θα δείξει μείωση στις λευκωματίνες (αλβουμίνες) ταυτόχρονα δε και πολυκλωνική αύξηση σε όλες τις γ-σφαιρίνες (το λέμε πολυκλωνική γαμμαπάθεια).
(*) ασαφείς ενδείξεις χρόνιας φλεγμονής που δεν θυμίζουν τυπικό παθολογικό πρόβλημα, συνήθως αφορούν ασθενείς οι οποίοι για αρκετό χρονικό διάστημα περιφέρονται από ιατρείου εις ιατρείον παραμένοντες αδιάγνωστοι.
Επιπλέον δύο εξετάσεις αίματος που είναι φθηνές και ταυτόχρονα καλοί δείκτες συστημικής φλεγμονής ενός οργανισμού, περιλαμβάνουν α) την C-αντιδρώσα πρωτεΐνη (CRP) που μπορεί να μετρηθεί και με νεφελόμετρο διαθέτοντας τότε μεγαλύτερη ευαισθησία (γνωστή ως hsCRP) και β) το ινωδογόνο.
Τα υψηλά επίπεδα CRP ή hs-CRP υποδηλώνουν φλεγμονή, αλλά δεν διαχωρίζουν αν αυτή είναι οξεία ή χρόνια. Έτσι αυξημένες τιμές μπορούν να βρεθούν ακόμα και μετά από πρόσφατη λοίμωξη ή ένα τραύμα.
Τα φυσιολογικά επίπεδα ορού για το hsCRP είναι μικρότερα από 0,55 mg / L στους άνδρες και λιγότερο από 1,0 mg / L στις γυναίκες. Όσον αφορά στο ινωδογόνο, τα φυσιολογικά επίπεδα είναι 200 έως 300 mg / dl.
Ένα ακόμα εργαστηριακό εύρημα που λέγεται Αμυλοειδές Α Ορού (SAA) μπορεί επίσης να υποδηλώνει φλεγμονή αλλά δεν είναι επαρκώς τυποποιημένη εξέταση.
Η ανίχνευση προ-φλεγμονωδών κυτοκινών όπως ο παράγοντας νέκρωσης όγκων-άλφα (TNF-α), η ιντερλευκίνη-1βήτα (IL-1beta), η ιντερλευκίνη-6 (IL-6) και η ιντερλευκίνη-8, μπορούν να δηλώσουν χρόνια φλεγμονή αλλά και εδώ πρόκειται για εξετάσεις μη επαρκώς τυποποιημένες όπως είναι το hs-CRP, το ινωδογόνο και η ηλεκτροφόρηση πρωτεϊνών.
Υπό προϋποθέσεις εντούτοις μπορεί να αποδειχτούν χρήσιμες, ειδικότερα αν αξιολογούνται από έμπειρο κλινικό ιατρό.
πηγή: 1400g.wordpress.com